Als je een Google search doet op verbrijzelde enkel dan kom je al snel op de eerste pagina bij een blogpost van mij terecht waarin ik vertel wat mij is overkomen. Inmiddels is het ongeluk op 7 december 2015 alweer 7 jaar geleden. Time flies zoals ze zeggen!

De reden dat ik deze blog nu schrijf is dat ik de laatste tijd een paar keer ben benaderd door mensen die een vergelijkbare breuk hebben opgelopen en hopen dat ik ze wat meer informatie kan geven. Er blijkt niet heel veel informatie te vinden op het internet en al helemaal geen informatie waar je blij van wordt Dat kan ik me ook nog levendig herinneren toen ik een zoektocht ging doen op Google.

Wat is er gebeurd?

Even kort gezegd ben ik op die beruchte 7 december met hondenslee en al tegen een Noorse reuzeneik geknald. Met gestrekte benen, want ik zat in de slee. Door de klap is mijn rechterenkel verbrijzeld en was het middenvoetsbeentje van mijn linkerenkel ook gebroken. Daarnaast brak ik een rib. Wat overigens grappig is want het enige wat op dat moment voelbaar was, was die linkerenkel. De pijn daaraan was zo enorm dat de rest in het niet viel. Ik ben dan ook hinkelend (tussen twee mannen in hangend) vanaf de helling omhoog gestrompeld op mijn linkerbeen.

Na vier uur (we kwamen vast te zitten in de sneeuw en bij de eerste hulp van de huisartsenpost konden ze niks met me doen natuurlijk) kwamen we eindelijk in het ziekenhuis aan. Een rontgenfoto leerde al snel dat het foute boel was. “Zoiets heb ik nog nooit gezien’, zei de dienstdoende arts tegen me. Opereren durfde ze dan ook niet aan. Telefonisch overleg met het AMC en er werd besloten dat ik daar geopereerd zou worden.

Vervolgens was er geen vliegtuig beschikbaar dus ik moest een dag langer wachten én vervolgens ging de eerste geplande operatie in het AMC niet door want iets met schema’s en te lange werktijden. Uiteindelijk werd ik op 11 december 2015 geopereerd aan mijn enkels. Links ging ook een schroefje in (want ik was er nu toch) en rechts zijn ze ruim vier uur bezig geweest om die verbrijzelde enkel weer in elkaar te knutselen.

Talus

De talus was dwars doormidden en de prognose was dat er een 98% kans was dat mijn bot zou afsterven. Als dat zou gebeuren dan moesten er allerlei hulpmiddelen worden ingezet om te zorgen dat ik alsnog zou kunnen lopen. Waarschijnlijk met iets van een rol in mijn schoen. Het klonk allemaal ingewikkeld in ieder geval.

Na een week mocht ik weer naar huis. Daar was een ziekenhuisbed in de woonkamer geplaatst want ik mocht de komende drie maanden geen gewicht op die enkel zetten en de trap op en af was dus een no go. Dat betekende poepen en plassen op een postoel en beetje wassen uit een teiltje. Daar sliep ik vervolgens een half jaar. Dat werd een periode van grote onzekerheden, angst voor de toekomst, afgewisseld met hoop en blijdschap als er weer eens iets wel goed ging.

Ik kon me een beetje in huis verplaatsen met een rolstoel met beensteun. Beetje onhandig want ik kon mijn been de eerste paar maanden niet naar beneden laten hangen zonder veel pijn.

Pijn

Veel pijn had ik sowieso al die maanden want ik blijk pijnstillers razendsnel af te breken. Dat schiet niet op kan ik je vertellen. En ik ben geen fan van pijnstillers dus slikte ook niet overmatig veel. Hielp toch niet. Haha..

Na 3 maanden mocht ik voorzichtig weer een beetje gewicht op die verbrijzelde enkel zetten. Met krukken natuurlijk. Inmiddels was het gips links eraf en had ik een of andere gekke schoen rechts die ervoor zorgde dat alles nog in de goede stand bleef staan.

Die eerste keer dat ik weer kon autorijden was natuurlijk fantastisch, maar lopen kon ook na 7 maanden eigenlijk amper. Al na een paar meter werd het te pijnlijk.

Het is wat lastig om exacte tijden aan te geven maar ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat het drie jaar duurde voor ik was waar ik nu ben. Het bot heeft zich wonderwel hersteld en is niet afgestorven waar ik god op mijn blote knietjes voor dank. De zenuwen onder mijn voet waren in het begin compleet gevoelloos. Nog steeds heb ik daar minder gevoel dan links, maar ook dat went.

Reizen

Ik kan weer reizen, wandelen, sporten en de meeste dingen doen die ik leuk vind. Helaas is er altijd wel een handicap gebleven. Als ik een dag gewerkt heb in de studio (veel staan en heen en weer lopen) dan gebeurd het geregeld dat ik ’s avonds amper nog kan lopen. De trap op naar boven is dan een behoorlijke klim. Ik kan ongeveer 10 kilometer wandelen (dat gaat overigens beter dan de hele dag in de studio staan) maar moet dan de volgende dag liefst niks doen. De enkel heeft continue onderhoud en regelmatige rust nodig. En dat is dan weer niet mijn sterkste kant.

verbrijzelde enkel
Ik kan weer lekker op reis!

Suffe oefeningen doen wil ik nog wel eens ‘vergeten’. Niet zo handig natuurlijk maar ja dat is wel de realiteit. Ik doe aan krachttraining want sowieso goed voor oude botten, maar al helemaal als je al een soort van beperking hebt. En ik ga regelmatig naar een osteopaat die de botjes onderling loswrikt. Heel onaangenaam maar zorgt er wel voor dat die enkel zo soepel mogelijk blijft.

Sommige bewegingen kan ik niet maken met mijn enkel. Zijwaarts is niet mogelijk omdat er ook wat botjes ontbreken aan de onderkant. Dat betekent ook dat mijn evenwicht slecht is. Maar door de bank genomen kan ik me prima redden zonder al teveel gedoe.

Status quo

De status is dus momenteel eigenlijk prima. Ik kan alles doen wat ik wil, zolang ik rekening hou met mijn beperkingen. Dat is soms alsnog best wel eens frustrerend maar het is wat het is. Hoe het in de toekomst gaat is natuurlijk nog een groot vraagteken. Ik hoop dat ik nog lang op deze voet (haha) door kan gaan en probeer er zeker van alles aan te doen om dat zo goed mogelijk voor elkaar te krijgen. Na de operatie vertelde dr. Kloen me wel dat de kans dat ik nog eens geopereerd moet worden eigenlijk wel 100% is. Maar zolang ik dat uit kan stellen… zal ik dat zeker doen.

De verhalen die ik toegestuurd heb gekregen van mensen die ook een dergelijk ongeluk hebben gehad vond ik eigenlijk nog heftiger dan dat van mij. Complete horrorverhalen, maar heb je vragen of wil je iets weten dan kun je me altijd mailen of een comment achterlaten op deze post.

Delen is fijn!