7 jaar later – hoe is het met mijn verbrijzelde enkel?
Als je een Google search doet op verbrijzelde enkel dan kom je al snel op de eerste pagina bij een blogpost van mij terecht waarin ik vertel wat mij is overkomen. Inmiddels is het ongeluk op 7 december 2015 alweer 7 jaar geleden. Time flies zoals ze zeggen!
De reden dat ik deze blog nu schrijf is dat ik de laatste tijd een paar keer ben benaderd door mensen die een vergelijkbare breuk hebben opgelopen en hopen dat ik ze wat meer informatie kan geven. Er blijkt niet heel veel informatie te vinden op het internet en al helemaal geen informatie waar je blij van wordt Dat kan ik me ook nog levendig herinneren toen ik een zoektocht ging doen op Google.
Wat is er gebeurd?
Even kort gezegd ben ik op die beruchte 7 december met hondenslee en al tegen een Noorse reuzeneik geknald. Met gestrekte benen, want ik zat in de slee. Door de klap is mijn rechterenkel verbrijzeld en was het middenvoetsbeentje van mijn linkerenkel ook gebroken. Daarnaast brak ik een rib. Wat overigens grappig is want het enige wat op dat moment voelbaar was, was die linkerenkel. De pijn daaraan was zo enorm dat de rest in het niet viel. Ik ben dan ook hinkelend (tussen twee mannen in hangend) vanaf de helling omhoog gestrompeld op mijn linkerbeen.
Na vier uur (we kwamen vast te zitten in de sneeuw en bij de eerste hulp van de huisartsenpost konden ze niks met me doen natuurlijk) kwamen we eindelijk in het ziekenhuis aan. Een rontgenfoto leerde al snel dat het foute boel was. “Zoiets heb ik nog nooit gezien’, zei de dienstdoende arts tegen me. Opereren durfde ze dan ook niet aan. Telefonisch overleg met het AMC en er werd besloten dat ik daar geopereerd zou worden.
Vervolgens was er geen vliegtuig beschikbaar dus ik moest een dag langer wachten én vervolgens ging de eerste geplande operatie in het AMC niet door want iets met schema’s en te lange werktijden. Uiteindelijk werd ik op 11 december 2015 geopereerd aan mijn enkels. Links ging ook een schroefje in (want ik was er nu toch) en rechts zijn ze ruim vier uur bezig geweest om die verbrijzelde enkel weer in elkaar te knutselen.
Talus
De talus was dwars doormidden en de prognose was dat er een 98% kans was dat mijn bot zou afsterven. Als dat zou gebeuren dan moesten er allerlei hulpmiddelen worden ingezet om te zorgen dat ik alsnog zou kunnen lopen. Waarschijnlijk met iets van een rol in mijn schoen. Het klonk allemaal ingewikkeld in ieder geval.
Na een week mocht ik weer naar huis. Daar was een ziekenhuisbed in de woonkamer geplaatst want ik mocht de komende drie maanden geen gewicht op die enkel zetten en de trap op en af was dus een no go. Dat betekende poepen en plassen op een postoel en beetje wassen uit een teiltje. Daar sliep ik vervolgens een half jaar. Dat werd een periode van grote onzekerheden, angst voor de toekomst, afgewisseld met hoop en blijdschap als er weer eens iets wel goed ging.
Ik kon me een beetje in huis verplaatsen met een rolstoel met beensteun. Beetje onhandig want ik kon mijn been de eerste paar maanden niet naar beneden laten hangen zonder veel pijn.
Pijn
Veel pijn had ik sowieso al die maanden want ik blijk pijnstillers razendsnel af te breken. Dat schiet niet op kan ik je vertellen. En ik ben geen fan van pijnstillers dus slikte ook niet overmatig veel. Hielp toch niet. Haha..
Na 3 maanden mocht ik voorzichtig weer een beetje gewicht op die verbrijzelde enkel zetten. Met krukken natuurlijk. Inmiddels was het gips links eraf en had ik een of andere gekke schoen rechts die ervoor zorgde dat alles nog in de goede stand bleef staan.
Die eerste keer dat ik weer kon autorijden was natuurlijk fantastisch, maar lopen kon ook na 7 maanden eigenlijk amper. Al na een paar meter werd het te pijnlijk.
Het is wat lastig om exacte tijden aan te geven maar ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat het drie jaar duurde voor ik was waar ik nu ben. Het bot heeft zich wonderwel hersteld en is niet afgestorven waar ik god op mijn blote knietjes voor dank. De zenuwen onder mijn voet waren in het begin compleet gevoelloos. Nog steeds heb ik daar minder gevoel dan links, maar ook dat went.
Reizen
Ik kan weer reizen, wandelen, sporten en de meeste dingen doen die ik leuk vind. Helaas is er altijd wel een handicap gebleven. Als ik een dag gewerkt heb in de studio (veel staan en heen en weer lopen) dan gebeurd het geregeld dat ik ’s avonds amper nog kan lopen. De trap op naar boven is dan een behoorlijke klim. Ik kan ongeveer 10 kilometer wandelen (dat gaat overigens beter dan de hele dag in de studio staan) maar moet dan de volgende dag liefst niks doen. De enkel heeft continue onderhoud en regelmatige rust nodig. En dat is dan weer niet mijn sterkste kant.
Ik kan weer lekker op reis!
Suffe oefeningen doen wil ik nog wel eens ‘vergeten’. Niet zo handig natuurlijk maar ja dat is wel de realiteit. Ik doe aan krachttraining want sowieso goed voor oude botten, maar al helemaal als je al een soort van beperking hebt. En ik ga regelmatig naar een osteopaat die de botjes onderling loswrikt. Heel onaangenaam maar zorgt er wel voor dat die enkel zo soepel mogelijk blijft.
Sommige bewegingen kan ik niet maken met mijn enkel. Zijwaarts is niet mogelijk omdat er ook wat botjes ontbreken aan de onderkant. Dat betekent ook dat mijn evenwicht slecht is. Maar door de bank genomen kan ik me prima redden zonder al teveel gedoe.
Status quo
De status is dus momenteel eigenlijk prima. Ik kan alles doen wat ik wil, zolang ik rekening hou met mijn beperkingen. Dat is soms alsnog best wel eens frustrerend maar het is wat het is. Hoe het in de toekomst gaat is natuurlijk nog een groot vraagteken. Ik hoop dat ik nog lang op deze voet (haha) door kan gaan en probeer er zeker van alles aan te doen om dat zo goed mogelijk voor elkaar te krijgen. Na de operatie vertelde dr. Kloen me wel dat de kans dat ik nog eens geopereerd moet worden eigenlijk wel 100% is. Maar zolang ik dat uit kan stellen… zal ik dat zeker doen.
De verhalen die ik toegestuurd heb gekregen van mensen die ook een dergelijk ongeluk hebben gehad vond ik eigenlijk nog heftiger dan dat van mij. Complete horrorverhalen, maar heb je vragen of wil je iets weten dan kun je me altijd mailen of een comment achterlaten op deze post.
Ik vind het zo sterk van je hoe ver je bent, en dat we gelukkig samen mooie wandelingen kunnen maken! ❤😘
Jaaaa! Daar ben ik ook heel blij mee hoor!
What a long journey it has been…!! Almost makes me grateful that I “only” snapped my femur 🤣 I had forgotten just how close in time we both had our accidents- within a year of each other! Happy to hear that your recovery has been so much better than the worst case scenarios you were presented with at the start – may you still have many more adventures on that ankle 💪🏻💪🏻💪🏻
Ah thanks so much darling. Your femur was quite the “adventure” as well 😉. And yes while it can still be very frustrating at times I’m still happy I can do most of the things!
Jemig Simone, is het echt alweer 7 jaar geleden?!? En wat een lange herstelperiode! Zo fijn dat het dan toch vrij goed is afgelopen voor je en dat je weer veel van je favoriete bezigheden hebt kunnen oppakken, helaas dus wel met consequenties voor de volgende dag. Fijn dat je dit hebt gedeeld, ook al is het niet relevant voor mij, ik vind het wel heel bijzonder om je verhaal te lezen en geeft hoop voor mijn eigen gezondheidssores (totaal niet vergelijkbaar) waar ik al anderhalf jaar mee rondloop. Ik hoop voor je dat die volgende operatie nog lang op zich zal laten wachten! En in de tussentijd veel plezier met alle leuke dingen 🙂
Ja bizar toch hoe lang het alweer is geleden. En dankjewel. Elke gezondheids uitdaging is op zijn eigen manier weer uitdagend. Hoop dat die van jou ook snel beter wordt 😘
Zo lang geleden alweer? Jeetje! Heftig ook dat wat een mooie ervaring had moeten zijn vervolgens zo’n heftige en lange nasleep heeft. Fijn dat je inmiddels wel grotendeels bent hersteld!
Ja gek he dat het alweer zo lang geleden is. Zo voelt het ergens niet, maar ook omdat ik er elke dag nog wat van voel denk ik. Haha…
Wat een heftig verhaal joh! T is zo gebeurd ., onze dochter was pas naar Lapland .. altijd weer blij als ze veilig thuis zijn.
Gelukkig gaat t steeds beter met je!
Ellen Rebel
Vergaderlocatie De Keulse Hei
O ja dat kan ik me helemaal voorstellen dat je dan blij bent dat ze weer heel thuis is. Ja een ongeluk zit echt in een klein hoekje. Even niet opletten en het is gebeurd!
Jeetje Simone wat ontzettend heftig. Als ik het zo lees valt allereerst natuurlijk je humor op die alles relativeert. Neemt niet weg dat je enorme vechtlust hebt en heel veel hebt bereikt, maar nog steeds per dag moet kijken hoe je je balans houdt. Wens dat je nog heeeeel lang op dit niveau kunt blijven. Vind je een topper💚
Ah lief Annemiek. Dankjewel 😘