Het leven gaat alweer een tijdje zijn gangetje. Ik doe van alles, ben druk met mijn werk, natuurlijk ook met die gave nieuwe studio.. 🙂 en dan gaan mensen er – begrijpelijk – vanuit dat alles weer in orde is. Ik doe mijn ding weer dus die enkel zal wel ‘over’ zijn. En ik zou willen dat dat waar was, maar helaas is dat niet het geval. Het is bij tijd en wijle echt enorm frustrerend. Ik ben absoluut niet het type dat op de spreekwoordelijke kont gaat zitten niksen dus gedwongen worden om het soms rustig aan te doen is voor mij best een drama.

Maar 7 maanden (ja de tijd vliegt!) na het ongeluk loop ik weliswaar maar het gaat moeizaam. En – om eerlijk te zijn – de laatste paar maanden is daar weinig verandering in gekomen. Dat is geen goed teken. Ik weet wel dat het lang duurt en de fysio zei in het begin (maar dat is inmiddels alweer drie maanden geleden) ook dat het nog wel eens een half jaar zou kunnen gaan duren. Maar ik kan je nu al voorspellen dat ik over drie maanden echt niet loop als een kieviet. En dus moet ik misschien ondertussen ook een beetje rekening gaan houden met het feit dat het misschien niet beter wordt dan dit.

En ja daar heb ik moeite mee. Want dat betekent geen uitjes meer, geen (actieve) reizen meer, geen wandelingen meer, niet even winkelen met een vriendin in de stad, geen stedentrips, geen dingen in het algemeen waarbij je moet lopen en ga zo nog maar even door. Om het dan nog maar niet te hebben over continue pijn of een ongemakkelijk gevoel.

Als ik ergens heen ga met de auto (want gelukkig kan ik wel weer auto rijden) moet ik van tevoren heel goed nadenken of ik wel in de buurt kan parkeren. Tuurlijk lukt het wel om 500 meter te lopen maar ik moet goed nadenken waar ik mijn meters van die dag “besteed”. Heb ik in de ochtend een uur rondgelopen tijdens een fotoshoot dan wordt mijn enkel steeds minder mobiel. ’s Morgens gaat het aardig, maar in de loop van de dag wordt mijn enkel dik en daardoor minder soepel. Je snapt dat dat niet zo goed werkt,

Gevoel heb ik nog steeds niet aan de onderkant van mijn voet. De voorkant van mijn voet bij de grote teen is heel pijnlijk bij tijd en wijle en staat nog steeds een beetje omhoog. Dat is voor je evenwichtsgevoel niet handig.

Een gedeelte van mij wil er niet aan geloven. Ik wil niet geloven dat ik nooit meer uren door een stad kan slenteren. Lekker naar een vreemd land gaan en daar over een marktje rondlopen. Het kan toch gewoon niet waar zijn dat ik dat nooit meer zou kunnen…. Alleen door een stomme kut hondensledetocht…..

O en kom nu niet aan met ‘Het had veel erger kunnen aflopen’. Want dat weet ik nu wel. En daar schiet ik echt niks mee op. En wordt ik al helemaal niet vrolijker van. En ook niet met de opmerking dat het toch wel zo fijn is dat ik ‘al zoveel kan’. Ik zie dat toch echt heel anders. Tuurlijk probeer ik meestal om het positief in te zien maar soms is het zó ontzettend confronterend.

Processed with VSCO with s3 preset

Uiteindelijk komt het er dan op neer dat – als het inderdaad zo blijft – een rolstoel dan handiger is. Want dan kun je tenminste van a naar b komen zonder dat het uren duurt en zonder dat het veel pijn doet. Dusssss…

Goed. Voorlopig is het nog niet zover en ploeteren we door op de ingeslagen weg. Over twee weken weer controle in het ziekenhuis. Maar dan kijken ze goed beschouwd alleen of het bot nog in orde is. Veel meer is het feitelijk niet. Wel héél belangrijk!!

Zo dat was dan weer even de harde waarheid…. 🙂 Gaan we nu weer gewoon verder met positief blijven en hopen dat het allemaal goed komt. Want echt ik zit heus niet de hele dag in zak en as. Zit niet in mijn aard, maar ik word er wel echt poepflauw van om het zo maar eens even te zeggen. En ja soms zit ik wel in die zak en die as… maar meestal niet. Doe ik gewoon leuke dingen, heb ik gewoon leuk werk en leuke vrienden enzovoort… Dat dus. En denk ik gewoon wel dat het goed komt!

Zijn jullie weer even op de hoogte! Ga ik nu weer verder met suikervrij eten.. Hahaha.. 🙂

 

Delen is fijn!