Een enkel-update: 7 maanden na dato…
Het leven gaat alweer een tijdje zijn gangetje. Ik doe van alles, ben druk met mijn werk, natuurlijk ook met die gave nieuwe studio.. 🙂 en dan gaan mensen er – begrijpelijk – vanuit dat alles weer in orde is. Ik doe mijn ding weer dus die enkel zal wel ‘over’ zijn. En ik zou willen dat dat waar was, maar helaas is dat niet het geval. Het is bij tijd en wijle echt enorm frustrerend. Ik ben absoluut niet het type dat op de spreekwoordelijke kont gaat zitten niksen dus gedwongen worden om het soms rustig aan te doen is voor mij best een drama.
Maar 7 maanden (ja de tijd vliegt!) na het ongeluk loop ik weliswaar maar het gaat moeizaam. En – om eerlijk te zijn – de laatste paar maanden is daar weinig verandering in gekomen. Dat is geen goed teken. Ik weet wel dat het lang duurt en de fysio zei in het begin (maar dat is inmiddels alweer drie maanden geleden) ook dat het nog wel eens een half jaar zou kunnen gaan duren. Maar ik kan je nu al voorspellen dat ik over drie maanden echt niet loop als een kieviet. En dus moet ik misschien ondertussen ook een beetje rekening gaan houden met het feit dat het misschien niet beter wordt dan dit.
En ja daar heb ik moeite mee. Want dat betekent geen uitjes meer, geen (actieve) reizen meer, geen wandelingen meer, niet even winkelen met een vriendin in de stad, geen stedentrips, geen dingen in het algemeen waarbij je moet lopen en ga zo nog maar even door. Om het dan nog maar niet te hebben over continue pijn of een ongemakkelijk gevoel.
Als ik ergens heen ga met de auto (want gelukkig kan ik wel weer auto rijden) moet ik van tevoren heel goed nadenken of ik wel in de buurt kan parkeren. Tuurlijk lukt het wel om 500 meter te lopen maar ik moet goed nadenken waar ik mijn meters van die dag “besteed”. Heb ik in de ochtend een uur rondgelopen tijdens een fotoshoot dan wordt mijn enkel steeds minder mobiel. ’s Morgens gaat het aardig, maar in de loop van de dag wordt mijn enkel dik en daardoor minder soepel. Je snapt dat dat niet zo goed werkt,
Gevoel heb ik nog steeds niet aan de onderkant van mijn voet. De voorkant van mijn voet bij de grote teen is heel pijnlijk bij tijd en wijle en staat nog steeds een beetje omhoog. Dat is voor je evenwichtsgevoel niet handig.
Een gedeelte van mij wil er niet aan geloven. Ik wil niet geloven dat ik nooit meer uren door een stad kan slenteren. Lekker naar een vreemd land gaan en daar over een marktje rondlopen. Het kan toch gewoon niet waar zijn dat ik dat nooit meer zou kunnen…. Alleen door een stomme kut hondensledetocht…..
O en kom nu niet aan met ‘Het had veel erger kunnen aflopen’. Want dat weet ik nu wel. En daar schiet ik echt niks mee op. En wordt ik al helemaal niet vrolijker van. En ook niet met de opmerking dat het toch wel zo fijn is dat ik ‘al zoveel kan’. Ik zie dat toch echt heel anders. Tuurlijk probeer ik meestal om het positief in te zien maar soms is het zó ontzettend confronterend.
Processed with VSCO with s3 preset
Uiteindelijk komt het er dan op neer dat – als het inderdaad zo blijft – een rolstoel dan handiger is. Want dan kun je tenminste van a naar b komen zonder dat het uren duurt en zonder dat het veel pijn doet. Dusssss…
Goed. Voorlopig is het nog niet zover en ploeteren we door op de ingeslagen weg. Over twee weken weer controle in het ziekenhuis. Maar dan kijken ze goed beschouwd alleen of het bot nog in orde is. Veel meer is het feitelijk niet. Wel héél belangrijk!!
Zo dat was dan weer even de harde waarheid…. 🙂 Gaan we nu weer gewoon verder met positief blijven en hopen dat het allemaal goed komt. Want echt ik zit heus niet de hele dag in zak en as. Zit niet in mijn aard, maar ik word er wel echt poepflauw van om het zo maar eens even te zeggen. En ja soms zit ik wel in die zak en die as… maar meestal niet. Doe ik gewoon leuke dingen, heb ik gewoon leuk werk en leuke vrienden enzovoort… Dat dus. En denk ik gewoon wel dat het goed komt!
Zijn jullie weer even op de hoogte! Ga ik nu weer verder met suikervrij eten.. Hahaha.. 🙂
Jaaaam k*t hè. Dat je dan ineens aan later moet gaan denken en wat als je je eigen zelfbedachte positieve toekomst langzaam ziet wegglijden buiten bereik. Mijn enige tactiek was geen verwachtingen meer te hebben. Lukt natuurlijk voor geen meter.
Succes, kop op en niet opgeven. Wist je dat je in Venetië als rolstoeler de prijs voor locals betaalt ipv die voor toeristen? Hebben we er toch nog voordeel mee.
Tja dat is wel balen als je er goed over nadenkt. Maar kop op, het is nog niet zover! Eerst maar weer de tijd uitzitten met fysio en ja wie weet heeft een podoloog nog wat mogelijkheden. Nee heb je…..
Sterkte, oja ook met het suikervrije eten!
Oh pffff.. dikke hugs!
Het is wel even slikken ja, als gewoon niet meer gewoon gaat.
Gelukkig heb je een sterke wil om er wat van te maken, maar het zo leuk zijn als die voet er net zo overdacht 😉
En niet meer reizen? Hoezo? Het moet alleen even een andere vorm krijgen!
Ik zie potentie voor een nieuwe blog hoor: de wereld op krukken of iets van “slow travel”.
Maar zonder gekheid, ik hoop natuurlijk voor je dat jet voet nog een stuk beter gaat worden.
Liefs,
Nee hahaha… Ik zei niet meer actieve reizen… Dat is een verschil.. 🙂 Zie me nog niet door de jungle sjokken.. Dus dat… En ach we passen er wel weer een mouw aan inderdaad. Ik ga echt niet thuis zitten hoor!
Juist ja, ik zat ook al aan een podoloog, van Podozorg bijvoorbeeld, te denken, met steunzolen en dergelijke los je ongetwijfeld niet alles op in jouw geval, maar het kan een hoop schelen. Verder een goede schoenwinkel, Bax in Almere-Haven kan ik aanbevelen, daar nemen ze je maat op en kijken ze goed hoe je op je schoenen loopt. Schoenen die niet perfect bij je voeten passen krijg je gewoon niet mee, en ja, op uiterlijk van de schoen uitzoeken is er niet bij. Prijzig zijn ze wel, trouwens, maar het gaat wel om je voeten en beter kunnen lopen.
En anders orthopedische schoenen, van Penders bijvoorbeeld, maar daar heb je een verwijzing voor nodig. Tegenwoordig maken ze mooie schoenen en heb je ook inspraak over het ontwerp. Je kunt een plaatje meenemen van wat voor een schoen je wilt hebben en dan maken ze het speciaal voor jou na aangepast aan je voeten.
Overleg eens met je arts wat je wel al en nog niet kunt doen om je loopcomfort te verbeteren.
Veel sterkte hiermee!
Nou, Simone, dat is best een grote brok narigheid om te behappen. Mijn tip is de brok in 1000 stukjes te slaan (ben je meteen een stuk frustratie kwijt) en daarna stukje voor stukje op te pakken. Zou ik jou zijn, dan begon ik met het zoeken van de allerbeste revalidatie-arts en podoloog van heel Europa. Waarschijnlijk valt daar nog wel winst te behalen. En hee, een rolstoel betekent niet het einde van de wereld. Oké, een klein beetje dan ?
Haha Nell, nee niet het einde van de wereld maar wel een klein beetje zoals je al zegt… 😉 En die frustratie heb ik gelukkig ook niet elke dag hoor. Maar soms he… Moet het er even uit. Maar dat van die podoloog is een wel een goede. Ik ga het ook overleggen bij de chirurg over twee weken. Want ik vraag me dan af op welk punt in het proces je naar zo’n podo-mens toe gaat. Ik had ook al dingen gehoord over een soort van rolletjes in je schoen die zorgen dat je kunt afwikkelen enzo. Maar eerst maar even overleggen of dat moment dan nu is of later… Geen idee. To be continued!