“Hoe gaat het met je?” “Kun je alweer rond huppelen?” “Je zal inmiddels wel weer op de been zijn..” en de lijst met opmerkingen is nog vele malen langer. Zo maar een greep van de laatste tijd.

Het is voor de meeste mensen best verwarrend. Je breekt een been, dus dan ben je – normaal gesproken – drie maanden later echt wel weer up and running. Dat klopt ook, maar jammer genoeg heb ik geen been gebroken, maar een enkel verbrijzeld en nee, dat gaat niet zo snel. Maar omdat ik toch vrij vaak de vraag krijg leek het me handig om jullie een korte update te geven van de situatie op het moment. (klinkt dat gewichtig he)

Een standaard kantoor dagje ziet er zo uit.. :)
Een standaard kantoor dagje ziet er zo uit.. 🙂

Voor wie het nog niet wist: op 7 december (wow, zo lang geleden alweer!) had ik een noodlottige aanvaring met een grote Noorse reuzeneik tijdens een hondensledetocht. Het resultaat was links een gebroken enkel en rechts een verbrijzelde enkel. Links gaat het goed, daar kan ik inmiddels wel weer wat mee doen, maar rechts blijft een probleem geval.

Op 11 december ben ik geopereerd in het AMC en er zitten nu 9 schroeven en een plaat in mijn rechterenkel. (en één links) De voet zelf is nog steeds gevoelloos aan de onderkant en het voelt regelmatig alsof iemand mijn voet in een bankschroef heeft zitten. Heel raar wel eigenlijk maar ja, schijnt ‘erbij te horen’. Tijdens de operatie hebben ze zo goed en zo kwaad als het ging alle stukjes weer in elkaar gepuzzeld en her en der wat losse stukken verwijderd die niet meer pasten. Voor de kenners: het bot dat verbrijzeld was is de talus. Een van de lastigste botten om te breken in je lichaam en over verbrijzelen zullen we het dan maar niet hebben.

Vanwege de gecompliceerde breuk mag rechts minimaal drie maanden niet belast worden. Er is een reële kans dat het bot het niet overleefd heeft en afsterft. Vlak na de operatie werd me verteld dat het een kans was van zo’n 99% dat dat het geval is. Bij de eerste controle bleek het bot er redelijk goed uit te zien, dus dat was een positieve ontwikkeling maar hoe het verder ontwikkeld is nog de vraag.

As we speak zit ik dus nog het grootste gedeelte van de dag in een rolstoel. We zijn aan het oefenen met krukken maar links is ook drie maanden niet belast én is ook gebroken geweest dus voorzichtigheid is geboden en over spieren (welke spieren) zullen we het maar niet hebben. Haha… Op 8 maart, dus volgende week heb ik de tweede controle en worden er weer foto’s gemaakt. Ik hoop natuurlijk dat ik groen licht krijg en dat ik te horen krijg dat alles er goed uitziet en dat ik mag gaan belasten en kan beginnen met fysiotherapie. (ik doe wel zelf oefeningen overigens)

IMG_1908

Zo niet…. eh… nou daar wil ik gewoon nog niet aandenken.

Werken gaat godzijdank wel. Met het verschil dat iedereen naar mij toe moet komen want ik ben niet mobiel. Gelukkig hebben de meeste klanten daar geen probleem mee en ben ik lekker druk. Dat is goed, anders zou de tijd echt ondraaglijk langzaam gaan. Dat doet het nu al hoor.

Ik slaap nog steeds in een ziekenhuisbed in de woonkamer. Ik ben al drie maanden niet boven geweest en eenvoudige dingen als een trap op gaan worden een redelijk groot obstakel.

Maar goed, er zal intern wel van alles gebeuren in die voet, maar het gaat mij in ieder geval te langzaam. Als ik eenmaal maar weer mag gaan belasten dan kun je in ieder geval stukjes vooruit gaan. Hoop ik dan.

En nee, ik heb het er hier niet elke keer over dus veel mensen denken dat alles allang weer genezen is maar helaas pindakaas gaat dat nog wel even duren.

Al mijn hoop is nu gevestigd op volgende week dus dat zal dan wel tegenvallen. 🙂 Duim in ieder geval maar vast voor me voor een goede uitslag!

Delen is fijn!