Een ongeluk zit in een klein hoekje…

Wat het hoogtepunt van de reis had moeten worden werd uiteindelijk het absolute dieptepunt; een hondenslede tocht met Alaskan Husky Tours.

De dag begon goed. We hadden er allemaal reuze zin in; een fijne tocht door de sneeuw met ons eigen team van Husky’s. Om een uur of kwart voor tien vertrokken we (geloof ik, ben de tijden een beetje kwijt) naar de locatie van de tours, ongeveer 45 minuten rijden vanaf Røros. De honden waren al net zo opgewonden als wij en het aanlijnen van de honden en de uitleg over hoe we een en ander moesten besturen leek allemaal straight forward en duidelijk.

Lianne en ik zouden samen een team vormen. Lianne aan het stuur en ik zat in de slee zodat ik leuk kon filmen en foto’s maken van de honden in actie. En het was prachtig. Al waren onze honden wat aan de langzame kant en stonken ze af en toe behoorlijk. Blijkbaar is het standaard zo dat honden meteen gaan poepen als ze gaan rennen! Nou dat was te merken!

Maar we genoten ervan en bij onze pauze, halverwege, besloten we dat Lianne aan het stuur zou blijven en ik zou blijven zitten. Niet wetende dat het een paar meter verderop zou eindigen in een drama.

Al vrij snel na de pauze kwamen we bij een flinke afdalende heuvel. Dus we gingen hard. Voor ons lag iemand ineens met slee en al op haar zij, met als gevolg dat Lianne ging remmen. Met volle vaart op iemand inrijden met een hondenslee is tenslotte ook niet zo fijn.

Remmen en bochten maken gaan echter niet samen bij een hondenslee en laat er nou een enorme boom staan aan de linkerkant van het pad? Vast zittende in de slee kwam de boom met een noodgang recht op me af en een paar tellen later lag ik op de grond te creperen van de pijn.

En er zijn van die dingen die je gewoon meteen weet. Zo wist ik ook dat er iets gebroken was. Ik was eerst bang dat het beide voeten waren maar de tenen van mijn linkervoet kon ik vrij snel weer bewegen. En dat was maar goed ook want we waren tenslotte in the middle of nowhere. De mannen van de husky tours hebben me overeind gehesen en vervolgens moest ik hoppend op mijn linkerbeen ( zwaar gekneusd ook overigens en ook met een kleine breuk) naar de auto die in allerijl was gehaald. Eindelijk met veel pijn en moeite in de auto gehesen raken we met de auto vast in de sneeuw. Al met al duurde het vier uur voor ik eindelijk in het kleine ziekenhuis van Tynset was aangekomen. Vier uur van redelijk ondraagbare pijn.

Ik zal jullie alle details besparen van de X-rays en de CT scans en het gedoe voor er een vliegtuig naar huis was, maar ik ben er nu. In het AMC. Mijn enkel is – kort gezegd – volledig naar de klote. De talus is dwars doormidden waardoor de bloedtoevoer is gestopt en het bot nu – 99% zeker – is afgestorven. De planning is dat het aan elkaar wordt gezet met schroeven en dan is het afwachten of het bot goed blijft of langzaam afbrokkelt. Als dat gebeurt volgt fase 2 waarin er een soort oplossing wordt gemaakt waarbij het enkelbot wordt nagebouwd en ingebracht. Echt veel rare dingen kun je dan niet meer doen maar je kunt in ieder geval nog lopen.

Hoe het allemaal verder moet de komende periode daar heb ik nog absoluut geen kijk op. De eerste drie maanden mag er geen gewicht op het gewricht komen, dus nou ja, reken maar uit hoe lang het allemaal gaat duren. Ik ga er gewoon proberen het beste van te maken en misschien dat ik een soort dagboek bij ga houden op Fruits&Veggies. Of ik nog veel kan koken binnenkort…? Allemaal dingen die ik eigenlijk nog niet weet.

Dus allemaal duimen dat het goed komt!

Het vervolg op dit “avontuur” kun je lezen in de categorie persoonlijk.

Delen is fijn!