Pijn…
Vroeg of laat heeft ieder mens wel eens pijn. Pijn omdat je je teen stoot, pijn omdat je je snijd met een scherp mesje, pijn omdat je tijdens het touwtje springen struikelt, pijn omdat je een been breekt. En al die kleine en grote pijntjes tussendoor. Vrouwen hebben dan weer net andere pijnen als mannen. Denk aan een bevalling. Heb ik zelf dan weer niet meegemaakt, maar ik kan me er iets bij voorstellen… (brrr)
En dan heb je de acute pijn en de chronische pijn. Of de hevige pijn en de zeurende pijn. Kortom: er zijn zoveel soorten pijn! En wat denk je dan vervolgens van de ‘pijngrens’. Wat voor jou pijnlijk is, kan voor een ander niks voorstellen of andersom.
Pijngrens
Ik schijn een redelijk hoge pijngrens te hebben, maar de hoeveelheid pijn die ik de afgelopen maand heb doorstaan na het verbrijzelen van mijn enkel is wel even genoeg voor de rest van mijn leven vind ik. Want je breekt je been en dat doet $%#@ zeer. Maar ondanks die pijn denk je toch in eerste instantie iets van “Kut, been gebroken, maar ja, weekje of zes en dan gaat het wel weer..” Sterker nog: niet lachen maar in de auto onderweg naar het ziekenhuis dacht ik nog heel enthousiast ‘Even gips erom en dan kan ik vanavond weer mee uit eten..’ Hahahaha….! Foutje bedankt. Maar goed, die pijn blijft dus en godzijdank doen wat spuitjes met morfine in het ziekenhuis dan wonderen.
Pijn en nog meer pijn
En dan krijg je uiteindelijk, na vier dagen van nog meer pijn, een operatie. Ik kan het gedroomd hebben maar er is iemand geweest die nog tegen me zei “Na die operatie heb je in ieder geval geen pijn meer.” Eh…. excuse me? Eerlijk is eerlijk, na een dag of drie was de ergste pijn inderdaad weg. Ging best wel. Ik slikte alleen nog paracetemol en het was te doen. Maar ergens halverwege week 3 ofzo ging het langzaam aan fout. De steken en stuiptrekkingen die ik voorheen had veranderden in zeurend en dat zeurend werd al snel erger en erger.
De nachten zijn het ergst
En is dat overdag lastig om te verwerken, ’s nachts is het nagenoeg onmogelijk. Want je wordt er doodmoe van, maar door die pijn kun je ook niet slapen. Waardoor de pijn eigenlijk weer erger wordt en je dus al heel snel in een vicieuze cirkel terecht komt. En dus hoop je dat het misschien aan het gips ligt of zo. Dus ga je naar het ziekenhuis en krijg je meteen te horen dat het gips het echt niet is maar om jou te plezieren halen ze het er dan toch maar af. En nee dat maakt het niet beter… Sterker nog: dat nieuwe gips zit strakker en daardoor doet het eigenlijk nóg meer pijn… Dus krijg je sterkere pijnstillers. Van die dingen die onder de opiumwet vallen en waar een glaasje wijn ten strengste is verboden… En die dan nog steeds niet zorgen dat je pijnloos bent. Maar het is weer een beetje uit te houden. Alleen jammer dat de bijwerkingen ervoor zorgen dat je knap beroerd bent: misselijk, duf, duizelig, hoofdpijn, keelpijn… Is dat dan een klassiek geval van het middel dat erger is als de kwaal?
Voorlopig nog niet. Het is niet ideaal maar ondanks dat is het toch beter als die pijn. En bijkomend voordeel van die dufheid is dat je er beter van slaapt. 🙂 En na een dag of wat worden die bijverschijnselen gelukkig minder….
Zo heeft elk nadeel weer een voordeel zullen we maar denken!
Alle posts over het verbrijzelen van mijn enkel en de nasleep lees je hier.
Hier ook iemand die een redelijk hoge pijngrens heeft. Maar … ALS ik zeg pijn te hebben, zijn we wel ver voorbij het paracetamol-niveau. Dus ik slik ook wel eens een morfine preparaat.
En iddd, die preparaten verdoven eigenlijk niet zo zeer de pijn (is mijn ervaring), maar ze maken je wel een stuk onverschilliger inzake die pijn. En die geestelijke ‘rust’ laat me dan eindelijk in slaap vallen.
(‘Rust’, want pijn is ook mentaal slopend …)
Dankjewel Paul. En ja pijn is zeker mentaal slopend! 🙂
Dag Simone,
Je verhaal is voor mij heel herkenbaar, ik had de eerste tijd ook veel pijn en inderdaad de nachten waren het ergst. Ik kreeg bij mijn ontslag direct een recept mee voor Oxynorm Instant 5 mgr, deze mocht ik iedere 4 uur innemen en daarnaast kreeg ik het advies om 4 x daags 1000 mgr. Paracetamol te gebruiken. Ook werd me heel stellig aangeraden om deze pijnstillers ook echt te gebruiken want vertelde ze “pijn lijden hindert het herstel” Ik heb deze medicatie ruim 3 maanden geslikt en daarna langzaam afgebouwd. Inmiddels bijna 1 jaar na mijn operatie slik ik heel sporadisch een Oxynorm,alleen als het te gortig is, verder neem ik wat vaker paracetamol. De pijn is helaas nog niet helemaal weg, vooral als ik iets te voortvarend bezig ben met revalidatie oefeningen of iets te lang gestaan of gelopen heb heb ik er nog last van maar het is zeker niet meer dat wat het was.
Rest mij om je veel toe te wensen!
Groet,
Agnès
Dankjewel Agnes. En wat vervelend dat de pijn nog steeds niet helemaal wel is. Ik hou er ook wel rekening mee dat er pijn blijft al hoop ik inderdaad niet zo heftig als nu want daar wordt een mens echt niet blij van. Voor zover je natuurlijk überhaupt ooit blij wordt van pijn natuurlijk.