Een jaar later: hoe gaat het nu?
Of het nu een reden is voor een feestje… dat is dan weer een beetje twijfelachtig… Feit is dat het vandaag precies een jaar geleden is dat ik de kreukels inging tijdens een hondensleetocht in Noorwegen. Voor wie het nog niet weet: tijdens de tocht gingen we een heuvel af en – lang verhaal kort – vlogen we uit de bocht en knalde ik met gestrekte benen tegen een Noorse reuzeneik. Resultaat: rechts een verbrijzelde enkel, links een gebroken enkel en een gebroken rib.
Onderweg van ongeluk naar ziekenhuis achterin een busje en na aankomst in het ziekenhuis
Laat ik zeggen dat de definitie van pijn een hele andere betekenis heeft gekregen sinds dat ongeluk. In het begin heb je geen idee wat je moet verwachten. Dat ik iets had gebroken was eigenlijk meteen wel duidelijk. Die pijn… als je ooit iets gebroken hebt, dan weet je denk ik wel wat ik bedoel. En verbrijzelen is dan nog net even een tikkie “minder”.
Na aankomst in het ziekenhuis in Noorwegen werden er uiteraard röntgenfoto’s gemaakt, maar de dienstdoende chirurg aldaar nam één blik op mijn foto’s, schrok zich een hoedje en vertelde me dat ze ‘zoiets nog nooit had gezien’. Ik kan je vertellen: dat is niet wat je wilt horen op zo’n moment! Na telefonisch overleg met het AMC in Nederland werd besloten dat ik in allerijl terug zou moeten naar Nederland voor een operatie. Een universitair ziekenhuis moest de beste optie zijn. Uiteindelijk duurde het nog vier dagen voor ik onder het mes ging op 11 december vorig jaar.
Dr. Kloen – mijn chirurg – maakte er uiteindelijk een pracht van een puzzelplaatje van en kreeg al die stukjes en beetjes van mijn enkel (talus oftewel sprongbeen was verbrijzeld) weer redelijk bij elkaar ‘geplakt met 9 schroeven en een plaat. Links kwam er een stuk beter vanaf met maar 1 schroefje. Daar was dan ook alleen een wortelbeentje gebroken. Ik weet niet meer precies hoe lang ik in het ziekenhuis heb gelegen. Gek hoe je dat ook snel weer vergeet. Na de operatie (die 4,5 uur duurde) werd me verteld dat de kans dat de talus zou afsterven maar liefst 90% was. Het sprongbeen was namelijk niet alleen doormidden maar ook uit de kom geweest. Omdat het vier dagen duurde voor ik in het AMC werd geholpen was de kans dat de bloedtoevoer was afgesneden een bijna zekerheid. Toch was er een tikkie hoop omdat Kloen tijdens de operatie in het bot boorde en er toch nog een klein beetje bloed uit kwam.
Weer in elkaar geplakt
En dan kom je thuis, maar dan begint de ellende natuurlijk pas, want ik kon niks. Niet lopen, niet staan en niet zitten dus die arme Tom heeft in dat eerste half jaar zijn billetjes wijd gelopen. Want ja, ook naar de wc gaan moest op een po-stoel. Ik zal jullie de details besparen… 🙂 Mensen vragen vaak hoe ik dat dan gedaan heb want ja ik ben eigenlijk niet gestopt met werken. Al na drie dagen uit het ziekenhuis hadden Alexandra en ik onze eerste shoot. Ik vanuit het ziekenhuis bed hangend, camera op statief en Alex het bed heen en weer schuiven… Hahaha… Ik heb nog ergens een foto van die geweldige situatie, maar kan hem even zo snel niet vinden.
Humphrey vond het maar wat gezellig
Al snel wilde ik in een rolstoel, ook al was dat ook best nog behelpen in het begin. Zeker als je foto’s moest maken met uitstekend gevaarte, want naar beneden kon die enkel niet de eerste maanden na het ongeluk. De eerste vier maanden mocht ik absoluut geen gewicht op mijn rechterenkel zetten. En pas nadat de foto’s lieten zien dat het weer een beetje aan elkaar zat geplakt mocht ik met krukken gaan lopen. Gut en dat viel tegen!
Onhandig ding hoor zo’n rolstoel
Nou goed, ik ben van nature ook best ongeduldig en misschien is het maar goed dat niemand echt in het begin een tijdsframe op heeft gegeven want dan had ik misschien meteen de moed laten zakken. Het was eerst vaag iets van “het duurt zeker wel een half jaar hoor” maar dat dat langer was had ik zelf natuurlijk ook al snel door. En dat ‘afsterven van het bot’ hangt toch ook altijd nog in je achterhoofd. Ook al was het elke keer na een controle beter dan verwacht maar toch… Het risico werd natuurlijk steeds kleiner naargelang de tijd vorderde en ik probeerde het herstel zo goed mogelijk bij te staan door dingen te eten die goed zijn voor botherstel.
Controle na controle
Uiteindelijk heb ik een half jaar beneden in de woonkamer geslapen voor dat dat ziekenhuisbed eindelijk weg kon en ik weer – met pijn en moeite – een trap kon beklimmen. O en die eerste keer weer onder de douche (nou ja, in de badkuip op een krukje dan he…) zooo fijn! Überhaupt weer naar buiten was al een belevenis op zich. Je wereld wordt echt wel heel klein als je aan huis bent gekluisterd.
Van gips naar soort skischoen/spalk en joepie, ik kan achterin de auto
Maar goed, fast forward naar vandaag. Ik loop. Zonder krukken. Maar ik loop niet goed. De beweeglijkheid in mijn enkel is nog niet groot genoeg om normale stappen te kunnen nemen, maar heel langzaam gaat het toch steeds wel beter. Pijn heb ik op zich wel elke dag, maar – hoewel ik dat vroeger nooit geloofde – pijn went op de een of andere manier gedeeltelijk. En ik ben blij dat ik weer zelf kan autorijden, boodschappen doen en meer van die dagelijkse dingen. Mijn volgende doel is weer een normaal stuk kunnen lopen, want 500 meter is best al heel veel aan een stuk. Maar de fysio gaat goed en sinds ik van therapeut ben veranderd zie ik ook weer meer progressie. Dus dat is goed he… 🙂
En tuurlijk ben ik bij tijd en wijle enorm gefrustreerd. Maar ik probeer dat niet de overhand te laten nemen. Een beetje lijkt me ook wel normaal, maar voorlopig ben ik het grote succes van Dr. Kloen… 🙂 De laatste controle is inmiddels alweer een half jaar geleden en op 20 december is weer een spannend moment. Want ondanks dat de kans dat mijn bot is afgestorven soort van niet heel groot meer is (plus dat ik dat dan vast wel had gemerkt) .. het blijft toch wel een spannend moment als er weer foto’s worden gemaakt.
Dus we zijn er nog lang niet en er gaat waarschijnlijk nog wel een jaar overheen voor ik weer enigszins normaal kan functioneren maar zolang het nog maar vooruit gaat is het goed! Zo… zijn jullie weer op de hoogte. En sorry voor dit lange verhaal!
Hoi Simone,
Ik dacht “eventjes” te kijken hoe het met Tom (en jou) ging en dan val ik met mijn neus in zo’n verhaal…… Wat een gedoe en gelukkig lijkt het allemaal weer goed te gaan. Klinkt makkelijk als ik zeg: “Hou vol en succes met je herstel” , maar ik weet dat dit meer vraagt dan alleen goede wil. Tom incluis. Chapeau voor jullie beide inspanningen en ik hoop dat de betere tijd er weer gauw aan zit te komen.
Groet,
Chris
Hoi Chris, even een antwoord van Tom,
lang niet gesproken, man! Bedankt voor je berichtje. Inmiddels gaat t hier allemaal een stuk beter. Met (letterlijk) kleine stapjes tegelijk gaat het iedere dag vooruit. Hoe gaat het aan jullie kant?
Als je het zo weer even na elkaar leest, jeetje, wat een invloed heeft dan iets, wat een feestje had moeten zijn. Ik vind het eigenlijk een wonder dat je nog lachende foto’s hebt uit die periode. Fijn om te lezen in ieder geval dat er nog wel steeds progressie is, hou moed ook voor het komende jaar! Hopelijk in december 2017 (of eerder, liefst) een verhaal over de grote vooruitgang in het 2e jaar.. Liefs
Ja het heeft behoorlijk impact op je leven zoiets, maar gelukkig ben ik positief ingesteld he.. Haha… En ik hoop ook dat december 2017 (of volgende maand dat mag inderdaad ook) een ander beeld laat zien!
Goed te lezen dat er progressie is en je beetje bij beetje weer wat mobieler wordt. Fijn dat het werk gewoon door heeft kunnen gaan, ik denk dat je dan pas écht zielsgelukkig zou zijn. Ik hoop dat 2017 voor jou een beter jaar wordt en je zo af en toe weer een huppeltje kan doen. En dat je écht de boeken in mag gaan als het wonder van Dr Kloen 😉
Hahaha.. Ja dat hoop ik ook! (en Dr Kloen vast ook!)
Hsi Simone Vanaf het begin heb ik meegeleefd met je vreselijke ongeluk maar fijn om te lezen dat het naar omstandigheden goed gaat en k.. natuurlijk dat je nog geen sprintje kan trekken. Heel veel sterkte met je verdere herstel en jouw verhaal doet me weer beseffen hoe gezegend ik ben met een gezond lijf. Xx
Nou echt he… Je beseft pas hoe je boft dat je alles kunt, als je het niet meer kunt…
Ik vroeg me laatst nog af hoe het met je gaat, dus blij met deze update! Fijn dat het al een stuk beter gaat, maar kan me voorstellen dat het herstel voor jou niet snel genoeg gaat! Letterlijk babysteps…
En dat terwijl ik toch meer van de giant steps ben maar ja….
Pfff wat heftig! Zo is er niets aan de hand en zo lig je in de kreukels… Veel sterkte met het verdere herstel! En wat knap dat je zo positief blijft; probeer dat vast te houden 🙂
Dankjewel Ilona… ja ik ben eigenlijk altijd wel blij dat ik niet zo snel in de put zit… 🙂
Ik hoop dat het meevalt de 20e en dat je heel snel weer goed kunt lopen.
Dat hoop ik ook Jeanne!
Hai Tom en Simone, als we jullie verhaal van afgelopen jaar zo nog eens lezen kunnen we alleen maar denken dat het héél véél is geweest wat jullie hebben meegemaakt en moeten doorstaan hebben…Ondanks het feit dat het verdere herstel waarschijnlijk nog even zal duren willen we jullie echt “proficiat” zeggen – jullie zijn een dream team – echte kanjers – om ondanks alles te blijven doorgaan met heel veel positieve energie, humor, en veel liefde voor elkaar!! En super proficiat met het prachtige kookboek!! Dikke kussen vanuit België, Alain en Sandra
Ja het was me het jaartje wel kun je zo maar wel zeggen… 🙂 Maar dank jullie wel! Dikke kus terug!
Blijf het ontzettend goed en sterk van je dat je zo snel weer bent gaan werken. Sterkte de 20e, we duimen voor goed nieuws!
Dankjewel! Ik duim met je mee!
Wow pittig jaar zeg! Wat fijn dat er nog steeds vooruitgang is! Sterkte.
Dankjewel!
O ja, wilde ik ook nog kwijt. Ook respect voor Tom hoor. Die moet er ook maar mee dealen natuurlijk en als mantelzorger fungeren.;)
vr gr
Agnes
Wat een horror verhaal Simone. En wat een enorme impact op je leven. Maar wat pak je het positief op zeg! Weet niet of ik dat zou kunnen als ik in jouw schoenen stond.
Succes de 20e en hopelijk positief resultaat.
Thumbs up!
Vr gr,
Agnes
Ach ik denk altijd ‘bij de pakken neer gaan zitten kan altijd nog’ Schiet niemand wat mee op en ja inderdaad zeker ook respect voor Tom. Die heeft het ook niet makkelijk gehad het afgelopen jaar!
Wow, wat heftig! En ik vind het echt knap dat je gewoon die-hard door blijft gaan met alles!
Heel veel sterkte nog verder met de rest van de revalidatie. You can do it! 🙂
Dankjewel Monique!
Meis, het doen wisselen van fysio is dus een goede beslissing geweest. Ik hoop dat je volgend jaar kan vertellen dat je die 500 mtr ruim haalt en dat een rondje markthal bv weer gewoon een optie is. Ik vind het knap hoe je je er doorheen hebt geslagen, ook werk technisch. En ja, heel raar maar pijn went. Het blijft maar verdwijnt meer op de achtergrond ofzo. Dikke knuffel en ik ben blij dat het zo goed weer gaat na een jaar. Liefs sabine
Dankje wel Sabine! En jij hebt toch ook meegeholpen door je feedback en door als soort vraagbaak te fungeren… 🙂 Dat was ook top hoor!
jemig! het blijft heftig om zo te lezen. Ik vind het echt knap dat je niet bij de pakken neer bent gaan zitten, maar vechten voor herstel. En wat een geluk met zo’n vent aan je zij. Zal voor hem ook niet makkelijk geweest zijn om je zo te zien. dikke kus voor positief nieuws op de 20e!
Nee absoluut. Ik zou zeggen hij verdient een medaille, maar dan gaat ie ook maar meteen naast zijn schoenen lopen… Hahaha… Nee hoor ben er super blij mee!
Wat een verhaal, ik hoop dat het helemaal goed komt, maar zo te lezen heb je nog een weg te gaan. Sterkte!
Dankjewel Carla. Ja ik ben er nog niet zeg maar, maar we ploeteren vrolijk door!