enkel8

Of het nu een reden is voor een feestje… dat is dan weer een beetje twijfelachtig… Feit is dat het vandaag precies een jaar geleden is dat ik de kreukels inging tijdens een hondensleetocht in Noorwegen. Voor wie het nog niet weet: tijdens de tocht gingen we een heuvel af en – lang verhaal kort – vlogen we uit de bocht en knalde ik met gestrekte benen tegen een Noorse reuzeneik. Resultaat: rechts een verbrijzelde enkel, links een gebroken enkel en een gebroken rib.

Onderweg van ongeluk naar ziekenhuis achterin een busje en na aankomst in het ziekenhuis

Onderweg van ongeluk naar ziekenhuis achterin een busje en na aankomst in het ziekenhuis

Laat ik zeggen dat de definitie van pijn een hele andere betekenis heeft gekregen sinds dat ongeluk. In het begin heb je geen idee wat je moet verwachten. Dat ik iets had gebroken was eigenlijk meteen wel duidelijk. Die pijn… als je ooit iets gebroken hebt, dan weet je denk ik wel wat ik bedoel. En verbrijzelen is dan nog net even een tikkie “minder”.

Na aankomst in het ziekenhuis in Noorwegen werden er uiteraard röntgenfoto’s gemaakt, maar de dienstdoende chirurg aldaar nam één blik op mijn foto’s, schrok zich een hoedje en vertelde me dat ze ‘zoiets nog nooit had gezien’. Ik kan je vertellen: dat is niet wat je wilt horen op zo’n moment! Na telefonisch overleg met het AMC in Nederland werd besloten dat ik in allerijl terug zou moeten naar Nederland voor een operatie. Een universitair ziekenhuis moest de beste optie zijn. Uiteindelijk duurde het nog vier dagen voor ik onder het mes ging op 11 december vorig jaar.

enkel

Dr. Kloen – mijn chirurg – maakte er uiteindelijk een pracht van een puzzelplaatje van en kreeg al die stukjes en beetjes van mijn enkel (talus oftewel sprongbeen was verbrijzeld) weer redelijk bij elkaar ‘geplakt met 9 schroeven en een plaat. Links kwam er een stuk beter vanaf met maar 1 schroefje. Daar was dan ook alleen een wortelbeentje gebroken. Ik weet niet meer precies hoe lang ik in het ziekenhuis heb gelegen. Gek hoe je dat ook snel weer vergeet. Na de operatie (die 4,5 uur duurde) werd me verteld dat de kans dat de talus zou afsterven maar liefst 90% was. Het sprongbeen was namelijk niet alleen doormidden maar ook uit de kom geweest. Omdat het vier dagen duurde voor ik in het AMC werd geholpen was de kans dat de bloedtoevoer was afgesneden een bijna zekerheid. Toch was er een tikkie hoop omdat Kloen tijdens de operatie in het bot boorde en er toch nog een klein beetje bloed uit kwam.

Weer in elkaar geplakt

Weer in elkaar geplakt

En dan kom je thuis, maar dan begint de ellende natuurlijk pas, want ik kon niks. Niet lopen, niet staan en niet zitten dus die arme Tom heeft in dat eerste half jaar zijn billetjes wijd gelopen. Want ja, ook naar de wc gaan moest op een po-stoel. Ik zal jullie de details besparen… 🙂 Mensen vragen vaak hoe ik dat dan gedaan heb want ja ik ben eigenlijk niet gestopt met werken. Al na drie dagen uit het ziekenhuis hadden Alexandra en ik onze eerste shoot. Ik vanuit het ziekenhuis bed hangend, camera op statief en Alex het bed heen en weer schuiven… Hahaha… Ik heb nog ergens een foto van die geweldige situatie, maar kan hem even zo snel niet vinden.

Humphrey vond het maar wat gezellig

Humphrey vond het maar wat gezellig

Al snel wilde ik in een rolstoel, ook al was dat ook best nog behelpen in het begin. Zeker als je foto’s moest maken met uitstekend gevaarte, want naar beneden kon die enkel niet de eerste maanden na het ongeluk. De eerste vier maanden  mocht ik absoluut geen gewicht op mijn rechterenkel zetten. En pas nadat de foto’s lieten zien dat het weer een beetje aan elkaar zat geplakt mocht ik met krukken gaan lopen. Gut en dat viel tegen!

Onhandig ding hoor zo'n rolstoel

Onhandig ding hoor zo’n rolstoel

Nou goed, ik ben van nature ook best ongeduldig en misschien is het maar goed dat niemand echt in het begin een tijdsframe op heeft gegeven want dan had ik misschien meteen de moed laten zakken. Het was eerst vaag iets van “het duurt zeker wel een half jaar hoor” maar dat dat langer was had ik zelf natuurlijk ook al snel door. En dat ‘afsterven van het bot’ hangt toch ook altijd nog in je achterhoofd. Ook al was het elke keer na een controle beter dan verwacht maar toch… Het risico werd natuurlijk steeds kleiner naargelang de tijd vorderde en ik probeerde het herstel zo goed mogelijk bij te staan door dingen te eten die goed zijn voor botherstel.

Controle na controle

Controle na controle

Uiteindelijk heb ik een half jaar beneden in de woonkamer geslapen voor dat dat ziekenhuisbed eindelijk weg kon en ik weer – met pijn en moeite – een trap kon beklimmen. O en die eerste keer weer onder de douche (nou ja, in de badkuip op een krukje dan he…) zooo fijn! Ãœberhaupt weer naar buiten was al een belevenis op zich. Je wereld wordt echt wel heel klein als je aan huis bent gekluisterd.

Van gips naar soort skischoen/spalk en joepie, ik kan achterin de auto

Van gips naar soort skischoen/spalk en joepie, ik kan achterin de auto

Maar goed, fast forward naar vandaag. Ik loop. Zonder krukken. Maar ik loop niet goed. De beweeglijkheid in mijn enkel is nog niet groot genoeg om normale stappen te kunnen nemen, maar heel langzaam gaat het toch steeds wel beter. Pijn heb ik op zich wel elke dag, maar – hoewel ik dat vroeger nooit geloofde – pijn went op de een of andere manier gedeeltelijk. En ik ben blij dat ik weer zelf kan autorijden, boodschappen doen en meer van die dagelijkse dingen. Mijn volgende doel is weer een normaal stuk kunnen lopen, want 500 meter is best al heel veel aan een stuk. Maar de fysio gaat goed en sinds ik van therapeut ben veranderd zie ik ook weer meer progressie. Dus dat is goed he… 🙂

enkel6

En tuurlijk ben ik bij tijd en wijle enorm gefrustreerd. Maar ik probeer dat niet de overhand te laten nemen. Een beetje lijkt me ook wel normaal, maar voorlopig ben ik het grote succes van Dr. Kloen… 🙂 De laatste controle is inmiddels alweer een half jaar geleden en op 20 december is weer een spannend moment. Want ondanks dat de kans dat mijn bot is afgestorven soort van niet heel groot meer is (plus dat ik dat dan vast wel had gemerkt) .. het blijft toch wel een spannend moment als er weer foto’s worden gemaakt.

Dus we zijn er nog lang niet en er gaat waarschijnlijk nog wel een jaar overheen voor ik weer enigszins normaal kan functioneren maar zolang het nog maar vooruit gaat is het goed! Zo… zijn jullie weer op de hoogte. En sorry voor dit lange verhaal!

Bewaren

Delen is fijn!