Je hoort er natuurlijk veel verhalen over: mensen die terecht komen in die rottige medische mallemolen en dan een sterk kastje naar de muur verhaal krijgen, maar eigenlijk verwacht je dan weer niet dat het jou overkomt.

Het AMC is een fijn ziekenhuis. Tenminste als je er in ligt. Ben je echter uit het ziekenhuis dan is het ineens een stuk lastiger. Zo kreeg ik te horen bij mijn ontslag dat er een afspraak opgestuurd zou worden voor het verwijderen van de hechtingen, wondcontrole en nieuw gips. Dat moest twee weken na de operatie plaatsvinden.

canstockphoto13625621

Echter, wat er kwam; geen afspraak. Dus ik besloot zelf te bellen en na enig heen en weer gepruts bleek ik de doktersassistente van de afdeling orthopedie te moeten hebben. Goed, gebeld, uitgelegd, patiëntennummer doorgegeven en afspraak gemaakt. Dat moest dan ineens wel op stel en sprong want ik was laat.

Maar toen kregen we het probleem vervoer. Ik kan niet lopen en in een rolstoel zitten voor langer als vijf minuten lukte op dat moment nog niet. Ik moest dus liggend vervoerd worden of in ieder geval met de beentjes in de lucht. “Dus het lukt niet in een auto?” Nee het lukt niet in een auto.

“Ja dan moet u bellen met de huisarts. Die regelen het vervoer voor de heenweg. Wij doen dan de terugweg.”

Klonk me al niet geheel logisch in de oren maar goed, ik ben de beroerdste niet, dus ik bel de huisarts.

“Nee hoor, dat wordt niet door ons geregeld. We hebben officieel nog niet eens een verslag ontvangen van het AMC dus we weten niet waar u behoefte aan heeft. U moet bellen met de ziektekostenverzekering en die moeten een machtiging afgeven dat het vergoed wordt.”

Dus ik bel met de ziektekosten verzekering en leg het verhaal voor de vierde keer uit.

“O wat vreselijk vervelend allemaal! En wat raar dat ze u naar ons doorsturen. Ja het is vergoed vanuit uw verzekering dus dat is geen probleem maar een arts moet daar goedkeuring voor afgeven dat u dat nodig heeft. Wij niet. Er staat hier; bellen van politie of brandweer maar het lijkt me nogal onzinnig om 112 te bellen om naar een ziekenhuis vervoerd te worden als het geen spoed is. Dus sorry maar ik kan u ook niet verder helpen.”

En dan zit je daar dus. In dat stomme ziekenhuisbed en je voelt je nogal machteloos. Want normaal zou je denken; ‘Fuck it. Ik regel het zelf wel op een of andere manier.’ Maar er is geen ‘een of andere manier’.

Dus toch maar weer het AMC gebeld en voorgelegd hoe mijn gesprekken waren verlopen met huisarts en ziektekosten verzekeraar. Gelukkig snapte de dame in kwestie ook dat het niet zo handig was allemaal en na even overleg gepleegd te hebben was het ineens allemaal geregeld en zou de ambulance  me op komen halen. Heel fijn. Dank.

Als ik zelf niet had gebeld voor het maken van een afspraak had ik hier over tig weken nog gelegen met diezelfde poot. Het feit dat ik daar zelf voor moet bellen vind ik verontrustend. Ook al snap ik best dat kerstperiodes overal wat chaotisch en niet standaard zijn, maar nu ben ík nog mondig. Hoeveel mensen zijn er niet die blindelings vertrouwen dat toezeggingen ook nagekomen worden? Dan ben je toch mooi de pineut.

Wijze les voor de volgende keer: meteen de vervolgafspraken inplannen!

Delen is fijn!