Ik ben een blij ei. Niet omdat ik nou ineens wonderbaarlijk genezen ben van mijn verbrijzelde enkel en ook niet omdat ik ineens heel veel kan doen, maar omdat er zoveel mensen zijn die met me meeleven. Dat is zó fijn!

Vanaf dat allereerste Facebook bericht heb ik zo ontzettend veel lieve berichtjes gekregen, bossen bloemen uit Zuid-Afrika en Amerika, Kerststukjes van de buren, veel lieve kaartjes van vrienden en familie, bezoekjes van collega bloggers, aanbod om te helpen met van alles en nog wat en ga zo nog maar even door. En dan iedereen maar klagen dat de samenleving zo koud en onpersoonlijk is geworden! Ik geloof heus dat het nog wel mee valt.

blij ei

Support

Maar het doet echt heel veel met me al die support. Niet alleen mentaal maar ook heel vaak praktisch gezien. Vriendin die mijn haar komt wassen (Tom heeft tenslotte ook niet altijd tijd en het kost zo maar een uur dat haar wassen op een stoel!) tot de buurvrouw die elke keer de postbode onderschept als hij met een pakje voor de deur staat. (hij gaat nu al meteen naar de buren in plaats van naar mij. Haha) en vervolgens achterom komt rennen met het pakje onder de arm… 🙂

Maar misschien nog wel de persoon die de meeste hulde verdient is Tom. Ik heb hem nog geen één keer horen mopperen als hij weer eens de po-stoel moet schoonmaken (toch niet echt het fijnste klusje) als ik ineens bedenk dat ik ergens niet bij kan, als mijn bed verschoont moet worden, als ik me wil wassen, als ik wat wil eten (goddank kan Tom ook lekker koken!) en de lijst is eigenlijk oneindig. En ik besef terdege dat lang niet iedereen zo’n fijne vent heeft. Dat mopperen (ik ken hem een beetje) zal heus nog wel een keer komen, maar voorlopig is hij letterlijk en figuurlijk mijn steun en toeverlaat.

Dat wilde ik ook maar gewoon even zeggen. Zo vlak voor kerst ben ik ook heel dankbaar voor dit soort dingen.

Delen is fijn!