Ziekenhuiscontrole: 1 jaar later…
Het is echt alweer een hele tijd geleden dat ik hier een update heb gegeven over de status quo als het op mijn enkel aankomt. Het is inmiddels meer dan een jaar geleden. Ongelofelijk eigenlijk. Ik zat van de week de stukken eens na te lezen die ik in het begin hier heb geschreven. Over de pijn, de frustratie, het niks kunnen en ja, ook wel de depressie.
Zoals iedereen die wel eens een ernstig ongeluk heeft gehad zal kunnen beamen, het gaat je niet in de koude kleren zitten. En van 5 maanden (of was het nou langer…ben het alweer vergeten) helemaal niet kunnen lopen wordt niemand beter. Vorig jaar kerst was een treurige bedoening met kerstlampjes rond mijn ziekenhuisbed, dat in de woonkamer stond en daar 7 maanden zo ongeveer heeft gestaan.
Hoe fijn is het dan nu om weer gewoon normaal de dingen te kunnen doen en kerst op een normale manier te vieren! Maar goed, het is sowieso een jaar met een gaatje geweest.
Leven met een beperking
Ik ben best door diepe dalen gegaan, fysiek maar ook geestelijk en ondanks mijn positieve aard heb ik het ook meerdere keren echt niet meer zien zitten. Want leven met een beperking en met pijn… dat moet je leren. Klinkt misschien vreemd, maar je moet het uiteindelijk wel een plekje geven. En dat is niet een twee drie gebeurd.
Maar ik merk dat ik het beter kan plaatsen tegenwoordig. Ja ik heb er nog steeds last van en nee, dat zal naar alle waarschijnlijkheid niet 100% overgaan, maar dat is hoe het is. Life goes on. Ik kan niet alles meer en veel dingen zijn moeizamer of pijnlijker, maar ik doe weer de dingen die ik leuk vind. Anders misschien, maar ik doe ze wel.
Ziekenhuiscontrole
Vandaag voorlopig voor de laatste keer röntgenfoto’s in het AMC laten maken en bespreking met Dr. Kloen. Hij vond het er prachtig uitzien. Het bot is mooi aan elkaar gegroeid, de schroeven zitten er goed in en er is geen reden om nog langer voor controle te komen. Ik ben nog steeds zijn grote “talus-succesverhaal”. 🙂 Het onderste spronggewricht (daarmee vang je oneffenheden in de ondergrond op, zoals op het strand bijvoorbeeld) is niet zo mooi en daar heb ik last van. Maar dat is dan een kwestie van opletten waar je loopt. Want als ik op een verkeerd geplaatst keitje stap is dat nogal pijnlijk. Ik ben niet meer zo dol op ‘kinderkopjes’. Ken je ze nog?
Zolang alles goed blijft gaan hoef ik niet terug te komen. Als de pijn ondraaglijk wordt moet ik terugkomen, maar dat betekent altijd slecht nieuws dus zolang mogelijk uitstellen is het advies.
Mijn eigen ‘killerbody’
Ik blijf ondertussen doorgaan met trainen en ook het afvallen gaat eindelijk weer de goede kant op na maanden van gepruts van mijn kant. Ik heb echt heel blij dat ik een half jaar geleden besloten heb een personal trainer te ‘nemen’. Het is een investering maar het is het zonder meer waard. Die stok achter de deur doet wonderen. En door het trainen worden mijn spieren sterker want die zijn nog steeds niet helemaal op het peil van voorheen, maar we komen er wel. En ik hoop dat minder gewicht uiteindelijk ook weer goed is voor de gewrichten.
Of ik ooit weer een paar kilometer zal kunnen wandelen is nog the big question, maar ik ga er nog steeds voor, dus time will tell!
Wow Simone, wat een traject. Ik heb zelf een periode gehad met altijd maar hoofdpijn, 2 jaar lang. Aan het eind dacht ik, ik spring net zo lief van de brug…..en toen ging het over. Dan besef je maar weer hoe belangrijk een gezond lijf is en zeker een pijn vrij lijf. Natuurlijk hoop ik voor je dat het ook bij jou nog steeds beter zal gaan en anders vind je toch wel weer een weg. Op naar een gezond(er) 2017!
O jee Ivonne. Twee jaar hoofdpijn… dat is nog erger lijkt me. Ik heb wel eens een keertje hoofdpijn (en had vroeger last van migraine als kind) maar daar zou ik ook gek van worden. Fijn dat het over is gegaan! En ja een gezond lijf is zo belangrijk! En we maken gewoon een mooi jaar van 2017!