Die stomme in-between periode
zo, ik heb er even flink tabak van… Vorige week goed nieuws gehad… De heren doktoren zijn best verrast over hoe goed het gaat. Voor zover verwacht kan worden dat het goed gaat met die rottige enkel dan he. Want er wordt wel meteen even bij verteld dat ik niet moet verwachten dat het ooit nog een normale enkel wordt. Dat de kans dat ik nog een keer geopereerd moet worden best groot is enzovoort.
Dus ja, positief maar wel met een dikke maar…
Maar goed ik mag in principe alles doen wat mijn enkel toelaat en dat betekent dat ik zonder krukken mag lopen in huis en buiten met eentje. En het is fijn om te weten dat het mag en dus doe ik dat ook, maar man wat valt dat tegen…
Na een ‘dag’ heen en weer lopen ben ik volledig gesloopt, mijn enkel zegt dan ook dat ik echt op mijn gat moet gaan zitten maar ik ben dat inactieve zo verschrikkelijk zat!! Ik word er debiel van en ik moet nog een eeuw. Zo zie ik het heus niet elke dag maar het is wel verrekte confronterend dat je gewoon eigenlijk nog steeds weinig kan.
Ik hoef pas over drie maanden weer voor controle want het gaat immers “voorspoedig”. Dus is het gewoon wachten tot het beter gaat. Of zo… Want dat lopen is meer hobbelen en mijn enkel wordt binnen no time heel dik. Dus heb ik van die sexy steunkousen aan..
Afvaltechnisch gaat het ook niet goed. Voor geen meter zeg maar. Ik ben momenteel bezig met mijn eigen kookboek. Superleuk natuurlijk maar zó niet goed voor de lijn! Ik word dus ongeveer elke week dikker en dikker en aangezien de beweging nog steeds minimaal is verbrand ik ook lang niet genoeg.
Dus ja, hoera goed nieuws maar niet hoera voor de huidige situatie. En ondanks dat ik vaak te horen krijg dat ik blij moet zijn dat het ‘zo goed’ gaat denk ik dan wel iets in de trant van “Jij hebt makkelijk lullen als je zo weer weg huppelt” want ga maar eens vier maanden, vijf alweer bijna, inactief zitten omdat je niet anders kúnt.
Dat is écht niet leuk.. Zo dat moest er even uit.
Goedenavond Simone,
Je vroeg me hoe ik aan mijn enkel ellende kom, nu dan in het kort mijn verhaal. Ik had ruim 5 jaar pijn aan mijn enkel en klapte steeds door de enkel heen. Het gevolg was verzwikkingen maar ook meerdere breuken.
De diagnose was zware artrose en uiteindelijk werd besloten het enkelgewricht wast te zetten. Tijdens de operatie ( februari 2015) bleek dat er in mijn gewricht en in delen van de voet een z.g. weke- delen tumor zat. Deze is weggehaald en mijn gewricht is vastgezet. Vanaf dat moment lijken onze verhalen op elkaar, 6 weken met been in het gips in bed liggen. Daarna nog 7 weken loopgips en daarna revalidatie met behulp van fysio therapie en medisch zwemmen. Dat laatste doe ik nog steeds en ik vind het heerlijk, want in het warme water kan ik me goed bewegen. En ja 14 maanden is een lange tijd maar gelukkig ben ik staat om ondanks mijn beperking mijn leven ” zittend” zin te geven. Een oefening in geduld noem ik het.???
Lieve groet, Agnés
O dat is een heftig verhaal ook Agnes! Een oefening in geduld is het zeker! Hopelijk voor jou dan ook een voorspoedig verder herstel!
Ik neem aan dat je niet in de beween periode zit, maar in de in be-tween periode? Zie titel.
Het lijkt me echt rot om niet uit de voeten te kunnen zoals je wilt. Ik hoop echt voor je dat het snel beter gaat.
Ik zou me over die lijn niet zo druk maken. Geniet er van om je boek te maken, dat maakt een mens niet zo snel mee. Als je weer beter kunt bewegen ben je het toch zo weer kwijt.
Ah, hahaha. wat suf… Helemaal niet gezien. Dankjewel. Meteen aangepast. En dat boek maken kost ook behoorlijk wat energie hoor! 🙂
Maak van je hart geen moordkuil, gooi het er maar lekker uit. Dan snappen anderen ook beter hoe je je voelt. Als je niks zegt denkt iedereen automatisch dat het goed gaat.
En afvallen en kookboek schrijven gaat inderdaad niet samen ;-). Lukt mij helaas ook niet. Altijd weer dat proeven hè :-).
Ja je moet het tenslotte ook een beetje proeven toch. Weet jij alles van… :))
Dikke kus voor jou! We moeten maar dingen voor je gaan verzinnen om actief te zijn zonder je enkel te belasten… Wellicht toch dat zwembad eens proberen waar ik je laatst een berichtje over stuurde
Xx
Ja ik durf alleen niet op die gladde tegels te lopen met blote voeten. Mijn rechtervoet staat anders en heeft veel minder grip dus dat gaat niet nog. Vind de badkamer al eng…. :))
Dag Simone,
Ik herken je verhaal helemaal want ik zit in ongeveer dezelfde situatie. Nu 14 maanden na mijn operatie aan mijn rechter enkel gaat het gelukkig beter. Tot voor kort liep ik moeilijk doordat ik pijn had en een dikke enkel kreeg na het lopen. Tot dat behandelend arts mij een Cortisone injectie in de enkel gaf, de pijn verdween als “sneeuw onder de zon”. Nu loop ik zonder pijn en wordt mijn enkel minder snel dik. Lopen met een vastgezet enkelgewricht is sowieso een kunst die ik nog niet helemaal meester ben maar het gaat vooruit. Minder is dat ik nog niet kan auto rijden maar sinds ik een schattige witte Canta heb aangeschaft rijdt ik met veel plezier in mijn omgeving rond doe geregeld zelf de boodschappen of rijdt naar een mooi plekje en nuttig daar mijn meegebrachte lunch. Ook al ken ik nog wel momenten van somberte toch ben ik hoopvol gestemd en kan ik weer genieten. Alleen mijn gewicht dat wil nog niet echt goed gaan…
Lieve groet, Agnès
Ah jeetje Agnès.. 14 maanden is een wel hele lange periode!! Ik vind vijf maanden al dramatisch lang. Ik hoop dat het vastzetten bij mij voorkomen kan worden maar dat zal de tijd leren. Dat dik worden van die enkel is inderdaad een lastige bijkomstigheid. Ik draag nu een steunkous rechts en dat helpt wel iets, maar na een dag druk zijn merk ik dat wel nog duidelijk.
Ik heb wel deze week voor het eerst zelf een klein stukje auto gereden en dat ging beter als verwacht dus daar ben ik wel heel blij mee. Zal niet meteen lange stukken gaan rijden maar even naar de supermarkt is al een ware bevrijding! Mag ik vragen wat er met jou gebeurd is?