Dagboek van een kruk #6: Frustratie (deel 2)
Het is weer eens tijd voor een lekkere klaagzang, want ik heb er volledig de balen van even vandaag. Het is een terugkerend fenomeen maar het is natuurlijk weer weekend. Niks te doen, niemand te zien, nergens waar ik heen kan… Dat dus… En fuck de ‘het gaat toch steeds een stukje beter?’ en fuck dat hele kut-ongeluk er ook maar meteen bij. Sorry voor het taalgebruik… Maar het kan maar duidelijk zijn toch?
Hoe doen mensen het in godsnaam die niet tijdelijk, maar de rest van hun leven zijn aangewezen op een rolstoel?? Of krukken?? Ja tuurlijk op gegeven moment zal er wel een soort van acceptatie bij komen kijken, maar dat is hier natuurlijk wel anders. Gelukkig. Dat dan weer wel.
Maar het is gewoon rete-lang allemaal en de vooruitgang ís er wel, maar gaat zo godstergend langzaam. Ik ben nu alweer een maand bezig met fysio en de vooruitgang bestaat er uit dat ik kan staan zonder krukken. Niet lopen. Begrijp me niet verkeerd, maar in het begin had ik natuurlijk helemaal geen beenspieren meer over en was staan wiebelig en eng. Dat is veranderd. In een hélé máánd.
En ik loop wat makkelijker met krukken, want ja, tenslotte went alles. Maar dan heb je het wel zo ongeveer gehad. (ik ben in zo’n bui he, dus het feit dat ik naar boven kan, achter de computer kan zitten, kan douchen, naar het toilet kan ed tel ik voor het gemak gewoon niet mee vandaag. Dat doen we morgen wel weer)
En ik had misschien verwacht dat het toch iets sneller zou gaan. Want ik doe mijn best. Echt. En dus verwacht je resultaat, want zo zit ik in elkaar. Maar dat verwachte resultaat blijft uit en dan heb ik van die dagen als vandaag dat het heerlijk weer is en ik het liefste er op uit wil. Met vriendinnen of zo op een terrasje zitten. Weet ik veel. Zoiets.
In plaats daarvan zit ik binnen, momenteel op bed (want beentje omhoog om de zwelling te verminderen) me te irriteren aan mezelf. Ik kan overigens wel de tuin in hoor, maar de zon is verstopt achter een wolkje en zo warm is het nou ook weer niet… Tegen de tijd dat je dit leest zal het allemaal wel weer een beetje beter gaan hoor, dus maak je vooral geen zorgen. Ik moet het gewoon even kwijt.
Een half jaar gaat het nog zeker wel duren, aldus de fysio. Maar als het in dit tempo verder gaat dan voorzie ik eerder nog een jaar. En dan zit ik gisteren een filmpje te kijken van iemand die een toffe persreis naar verre oorden heeft gemaakt, met een hoop lopen en dan denk ik alleen maar; kut, zometeen kan ik helemaal nooit meer dat soort stukken lopen…. Je hebt zelfmedelijden of je hebt het niet he… 😐
Maar je hebt géén idee hoe frustrerend dit is. Gekmakend. Echt… Of misschien heb je wel een idee omdat je iets vergelijkbaars hebt meegemaakt… In dat geval; hoe ben je in godsnaam die maanden doorgekomen?
Zo… ik heb gezegd.
Ja zal idd niet meevallen. Zeker als je zo goed je best doet en het zo met een slakkengang vooruit gaat. Dit is een snelle tijd dus je wilt ook snel resultaat zien. Maarja, je moet maar denken het voorjaar komt eraan. Hopelijk beter weer dan dat ze dit weekend hadden voorspelt. Want hier is het nog steeds bewolkt grrrr. Ik wens je toch heel veel sterkte toe, positief blijven en toch maar spoedig herstel ( je weet nooit of het helpt toch)
Hahaha, ja dat is helemaal waar Mirjam! 🙂 Thanks… En ik zit hier ook met smart op die voorspelde zon te wachten. Eerst al gisteren en nu vandaag weer… Nou ja het zal toch wel een keer voorjaar worden denk ik dan maar!
Het valt ook echt niet mee he Simone, geloof me ik heb ook wat afgescholden en gehuild. En het feit dat seizoen 3 v Arrow op Netflix staat helpt dan ook niet. Maar die vooruitgang is er wel. En anders moet je echt je vriendinnen bellen of ze je komen ophalen want dan kan je wel de voortuin uit. Ik kan heel veel oplossingen voor je bedenken maar buiten smorgens en savonds op de hometrainer kruipen, gezond eten en je oefeningen doen kan je helaas niks anders doen dan afwachten…. En hoe ik het gedaan heb? Ik heb in 2014 een doel gesteld…. ik ga in september 80 km handbiken….Of het gaat lukken enzo? Geen idee, maar het feit dat er een doel is zorgt dat ik er voor vecht en train, in de sportschool, thuis en buiten met mijn handbike. Dikke knuffel tegen en voor alles!!! Liefs Sabine
Ah dank lieverd. Ja ups en downs he. Ik heb wel een hele nieuwe bewondering gekregen voor iedereen die dit mee moet maken voor de lange termijn. Echt… En woooowww, 80 km handbiken! Man, dat is zwaar! Ik weet niet hoeveel km ik haal momenteel (of denk dat ik beter in meters kan praten. Haha.. ) en ik heb natuurlijk ook geen sportrolstoel, maar het gaat wel een heel stuk sneller en beter als in het begin. Spierballen! 🙂 O en we zijn begonnen met seizoen drie hoor van Arrow! Knuffel terug!