Dagboek van een kneus #3 – depressie
Ongelofelijk dat het alweer februari is. Ongelofelijk dat het alweer twee maanden geleden is (vandaag precies) dat het noodlot toesloeg. Nou ja, dat klinkt misschien een beetje overdreven maar zo voelt het wel hoor.
En de dagen rijgen zich aan elkaar; de een wat beter dan de ander, maar ik vind het allemaal echt drie keer niks. Zie op facebook alleen maar berichten van mensen die leuke dingen aan het doen zijn, wandelen, op reis, evenementen bezoeken, uitjes hebben, terwijl ik noodgedwongen niks zit te doen. Ja het gips is eraf maar nee, ik kan nog steeds helemaal niks doen.
En alle aandacht die je dan in het begin hebt is ook na twee maanden echt wel verdwenen. Mensen gaan door met hun dagelijkse bezigheden en dat is logisch, maar ook soms wel eens een beetje eenzaam. Vooral de weekenden duren eeuwig. Tom werkt in het weekend, vrijdag t/m zondag en dat zijn lange, lange dagen. Hij gaat om zeven uur al de deur uit, om uiteindelijk om een uur of acht ’s avonds pas weer thuis te zijn. En ik kan dan wel in de rolstoel, maar ja, wat ga je doen? De hele dag rondjes rijden in de rolstoel? Nee dus. Ik kan wel een beetje zelf wat koken en op de foto zetten maar na een uurtje of twee ben je daar ook wel weer klaar mee. Want op de foto zetten gaat echt niet zoals ik wil en koken al evenmin. Bedenk je dat er iets in het gerecht moet, dan is de kans groot dat het buiten je bereik ligt.
Aangewezen op een rolstoel
En als je aangewezen bent op een rolstoel is dat al snel hoor! Tegenwoordig bedenken we (of proberen we) van tevoren te bedenken wat ik misschien nodig zal hebben en dat zetten we dan klaar. Maar geloof me, daar vul je geen 13 uur mee. En dan ga je toch maar weer in bed zitten, want dan zit je beter als in de stoel. En dus zit je zomaar tien uur of zo achter elkaar in dat verrekte bed.
Beetje bloggen, beetje lezen, beetje tv kijken, beetje oefeningen doen met mijn benen, maar ook dat is beperkt.
Mijn rechterenkel/voet is nog steeds gevoelloos aan de onderkant en dat baart me zorgen. Het voelt eigenlijk continue alsof het in het verband zit of in hele dikke pleisters geplakt, terwijl dat niet zo is. Waarschijnlijk zenuwen die beschadigd zijn en nee, de dokters weten ook niet of dat wel of niet herstelt. Na twee maanden wordt die kans steeds kleiner.
Fysio heb ik nog niet; daar hoop ik volgende week groen licht voor te krijgen misschien, maar het blijft een probleem dat ik mijn rechtervoet niet naar beneden kan laten hangen en dus niet op krukken kan. Of kan proberen om de trap op te komen. Of kan proberen om te douchen. Of kan proberen in mijn eigen bed te slapen (dat kan sowieso niet, want hoe moet ik in godsnaam midden in de nacht naar het toilet als ik boven ben??)
En dus heb ik er af en toe gewoon even helemaal tabak van. Zoals nu. Kunnen jullie het merken? Haha… En het idee dat ik er nog lang, nog lang en nog eens heel lang, nog niet ben. Want als ik mazzel heb krijg ik begin maart te horen dat ik rechts mag gaan belasten, maar wat betekent dat in de praktijk? Echt niet dat ik dan meteen up and running ben. Want die spieren die zijn niks meer gewend. Tuurlijk doe ik braaf oefeningen maar dat is echt niet hetzelfde als elke dag lopen en de dingen doen die je normaal doet. En dan heb ik het nog niet eens over het verbrijzelde gewricht
En al die tijd he…. Dan ga je dingen denken waar je liever niet aan wilt denken; kan ik straks ooit nog wel autorijden? (ja tuurlijk met een aangepaste auto, maar wie gaat die betalen??) Kan ik straks überhaupt ooit weer normaal lopen? Of kan ik straks ooit nog op avontuurlijke vakanties? Door de jungle lopen? Of nou ja de lijst met dingen die ik altijd deed en die nu ineens op losse schroeven staat is best eindeloos. Is het leven straks nog wel leuk??
Nou ja hoe dan ook; nu is het in ieder geval zeker niet leuk.. 🙁
En dan beloof ik dat ik morgen weer ga lachen, ok?
Hoi Simone, het is ook superheftig wat je meemaakt dus daar mag je best flink van balen. Ik loop graag een rondje buiten met je hoor. Of als iets buiten bereik ligt pak ik het graag voor je. Als je heel hard roept kan ik het waarschijnlijk wel horen zo dichtbij woon ik. Maar ik snap dat het irritant is dat er zoveel dagelijkse dingen buiten bereik zijn, hoeveel helpende handen je ook om je heen hebt. Je wilt het gewoon zelf kunnen, zoals je gewend bent en je wilt niet onzeker zijn over de toekomst! Hopelijk gaat het snel de goede kant op!
He Simone, om positief te beginnen, zenuwen kunnen tot n jaar na een ongeval/schade herstellen, dus maak je daar niet te druk om. Mocht je voet gevoelloos blijven is er ook geen man overboord, daar wen je aan. Ik weet het makkelijk gezegd, maar met n dove wang, 2 dove armen en n dove kuit ( en die brand soms ook gewoon) heb ik ook leren leven. Alleen het badwater in de toekomst met je andere voet voelen 😉 Meis, ik weet er alles van dat de dagen lang kunnen duren. Als je wil kan ik je de nodige boeken digitaal sturen dan kan je nog eens wat anders lezen? Verder netflix zal je grote vriend wel zijn. En je weet het, ik ben bijna altijd op twitter te vinden, als je eens wil kletsen gewoon ff aanspreken en als je een keer wil skypen gewoon roepen. Liefs Sabine
Jeetje Simone, wat een eerlijk artikel. Ik kan me goed voorstellen dat je het soms even helemaal zat bent en je ontzettend eenzaam voelt. Goed dat je het van je afschrijft! Dat moet een opluchting zijn. Een kneus ben je in ieder geval zeker niet: een stoere en sterke vrouw beslist wel! Probeer de dingen van dag tot dag te bekijken en je enkel te focussen op het positieve (hoe klein ook). Niemand weet wat morgen ons brengt. Heel veel sterkte en succes met je herstel! Groetjes, Annemiek
Wat betreft dat laatste: daar hou ik je aan! Keep ?
De onzekerheid lijkt mij het lastigste, als je maar zou weten dat alles uiteindelijk weer helemaal goed komt dan zou je er toch anders in staan. Oh nee, shit kan niet, zitten bedoel ik. Dat de aandacht minder wordt, is des mensen vrees ik maar dat maakt het er allemaal niet makkelijker op.
Ik leef in ieder geval mee, al is het behoorlijk vanuit de verte.?
Wat betreft het reizen: een boottochtje van de Zonnebloem met “soortgenoten” over de Rijn kan altijd nog. (Geintje hoor!)
Whahahaha. Heb je me toch alvast aan het lachen gemaakt met je zonnebloem. De horror… ?? En ja inderdaad dat de aandacht minder wordt is heel normaal en had ik ook verwacht maar dat maakt de dagen dan weer niet minder lang. Maar goed komende week én weekend zit vol dus dat scheelt!
Hoi Simone, ik schaam me diep. Want inderdaad eerst schrijf je nog op je blog maar dan gaat het leven hier door en denk je daar vaak niet aan – niet om te schrijven – maar wel aan jou hoor . Al heb je daar niet zoveel aan dat ik dit schrijf want daar wordt jij niet mobieler van en wordt de pijn / geen gevoel niet minder. Ik zou bijna zeggen: ik kom een keertje naar jou in het weekend als het beter weer wordt zodat we ergens naar toe kunnen gaan, ik je in je rolstoel rijden of gewoon een bakkie doen. Nogmaals je hebt er niets aan maar ik wens je zoveel sterkte en duim écht dat je straks weer mobiel bent. Lieve groetjes Marja
Nou daar hoef je je toch niet voor te schamen? Dat is niet nodig hoor, alleen omdat ik even last heb van zelfmedelijden 🙂 Gaat vanzelf weer over!