Verdriet….
Ik ben best een stoere meid. Overdag lach ik veel, ondanks het feit dat ik niks kan. Ik maak grapjes met het bezoek, doe wat ik kan doen zelf en onderga zonder al te veel gemor mijn (nood)lot. Maar als iedereen weg is en ik alleen thuis ben of alleen met Tom dan komen de waterlanders maar al te vaak. Machteloze woede omdat ik niet de dingen kan doen die ik wil doen. Omdat ik – na het maken van vier foto’s – al merk dat ik net even teveel heb gedaan.
Omdat het gewoon oneerlijk is dat ik nu hier aan bed ben gekluisterd. En begrijp me goed, ik weet heus dat er mensen zijn die het vele malen slechter hebben als ik. Die een ongeneeslijke ziekte onder de leden hebben, die nooit meer beter worden of nou ja, noem maar op. Dat weet ik. Dat realiseer ik me. En ik realiseer me ook dat het echt veel erger had af kunnen lopen. Een stukje meer opzij en wellicht had ik een dwarslaesie gehad of erger. Dat het zo maar gebeurd kan zijn, daar ben ik nu wel achter.
Maar het feit dat andere mensen het slechter hebben is gek genoeg weinig troostend. Want je vergelijkt het toch altijd met je eigen situatie. De voor- en na situatie zeg maar.
En ja die twee rottige enkels spelen me parten, maar wat ik er altijd vergeet bij te vertellen is dat ik ook nog een gekneusd rib heb en mijn knieeen (al nooit de beste) hebben ook een flinke klap gehad dus hoe die er aan toe zijn daar kom ik dan pas achter over een maand of wat. Dat ze pijn doen als ik mijn oefeningen braaf doe, dat voel ik wel.
En dus baal ik dan. En heb ik verdriet. Verdriet om de dingen die ik nu niet kan doen. Verdriet omdat ik de hele dag in dat k-bed moet zitten, verdriet omdat ik ook gewoon af en toe zelfmedelijden heb en verdriet omdat ik er nu al gek van wordt en ik moet nog tien keer zo lang. Ik ben tenslotte pas een week thuis en het ongeluk is pas twintig dagen geleden. 7 december 2015… De dag dat de toekomst veranderde… en niet in positieve zin.
Lieve Simon
Jij verwoord alles goed maar je beseft het nu.
Tijd maakt alles goed met je.
Misschien moet je in de nacht visite uitnodigen .
Kun je die gaten ook opvullen.
Heel veel sterkte en jij red dat echt wel.
Liefs Francis
Haha Francis… Ik zie het al helemaal voor me al die nachtelijke bezoekers hier! Dank je wel! xx
Hai Simone, ik lees graag je blog en heb over je ongeluk gelezen. Wat een rot situatie, met onzekerheid, pijn en een onzekere tijd tegemoet. Dat is allemaal niet makkelijk, het is ook een soort verlies van je ‘zekerheden’ van het moment. Daar mag je best tranen om laten en verdriet bij voelen; heel gewoon, lijkt me. Deel het gerust, voor mij is dat altijd een soort opluchting om dit soort dingen te uiten. Je bent inderdaad een stoere meid en je vind je weg wel hierin. Veel sterkte en ik blij je blog lezen.
Vriendelijke groet,
Channa
Dankjewel Channa! Ja het helpt me zeker om het op te schrijven. Deed dat vroeger al in een ouderwets dagboek en in weze doe ik nu nog steeds hetzelfde alleen dan iets meer in het openbaar.. 😉
Lieve Simone, stop onmiddellijk met jezelf te vergelijken met anderen. Jouw verdriet en jouw pijn is van jou en dat mag er zijn. Jouw kapotte pootjes zijn niet minder erg dan iets van iemand anders, het is jouw verdriet.
Toen ik ooit na 2 jaar op krukken mijn hart luchttemperatuur bij een vriendin die al jaren in een rolstoel zat, voelde dat heel raar, maar juist zij was degene die zei dat ze snapte hoe kut ik me voelde en overtuigde me dat mijn lot en leed net zo erg was als dat van haar. Je kan iets niet wat je eerst wel kon, je maakt je zorgen. Dan maakt het niet uit hoe groot of klein het probleem rationeel gezien is, als het jou pijn doet (letterlijk of figuurlijk) dan is dat gewoon jouw pijn, en die is erg. Punt. Niet erger of minder erg of anders erg, gewoon erg. Gewoon pijn, gewoon verdriet.
En dat mag, en dat hoef je niet te verbergen.
Dikke knuffel en ik hoop dat je jezelf de ruimte geeft om verdrietig te zijn. En dat het dan zo snel mogelijk, zo goed mogelijk over is.
Tom zei het laatst ook nog zo treffend “Het sneetje in mijn vinger is altijd erger als jouw gebroken been” of iets van die strekking. Je eigen pijn is dus inderdaad altijd het ergst. Maar toch.. ik put ook kracht uit het feit dat er anderen zijn in ergere situaties die ook doorgaan en niet bij de pakken neer gaan zitten. Dus in die zin kan het soms ook nuttig zijn. En ik geef mezelf de ruimte wel om verdrietig te zijn hoor. Het lucht ook gewoon af en toe op… Thanks!
Het is goed dit van je af te schrijven, en je mag best wel verdrietig zijn, je dat toelaten. Natuurlijk zijn er altijd ergere dingen, maar op dit moment is dit erg voor jou.
Toen ik 4 jaar geleden mijn diagnose kreeg dat ik een auto-immuun ziekte heb die nooit zal genezen en enkel maar erger worden, toen was is ook triest. Ik heb toen meerdere blogposts geschreven en nooit gepubliceerd. Ik voelde het aan alsof het publiceren van, het nog maar eens meer realiteit maakt. Ik wilde ook niet perse dat iedereen wist dat ik chronisch ziek ben. Ik wilde niet anders bekeken worden, of anders worden behandeld. Het was een vreemde periode. Ik omschrijf het altijd een beetje als in de rouw zijn, omdat een deel van je leven voorbij is en het nu anders word. Dus ik begrijp je goed Simone. Gun jezelf de tranen en het verdriet, dat is helemaal normaal. Dikke zoen x Regula
Ah dankjewel lieve Regula. Ik kan me goed voorstellen dat het anders is met een chronische ziekte. Misschien nog meer confronterend, alhoewel de schade aan mijn enkel heel goed blijvend kan zijn. Time will tell. Het helpt mij om erover te schrijven. Ook al is het inderdaad soms heel confronterend ook. En dan nog vind ik het anders als ik het schrijf als wanneer ik dat op Simone’s Kitchen zou doen. Hoort daar niet helemaal thuis vind ik. Ja af en toe een update of zo maar niet zo uitgebreid als hier. Maar goed dat kan ook mijn blogverslaving zijn die om de hoek komt kijken. Haha.. Have fun in Tuscany!
Lieve Simone,
Wat goed dat je ook toegeeft dat het soms heel erg stom, moeilijk, angstig en verdrietig is. Want dat is het natuurlijk gewoon. Helaas kan ik me daar iets bij voorstellen.
En ja, er zijn altijd mensen die het slechter hebben. En om dat af en toe te gebruiken, om dingen in perspectief te zien, is goed. Maar dat betekent niet dat je niet af en toe gewoon heel erg verdrietig mag zijn over jouw eigen situatie. Dat is gewoon nodig af en toe.
Dikke knuffel,
Dankjewel Lis. En dat ‘was ik maar’ of ‘had ik maar’ gevoel dat af en toe de kop opsteekt. Het helpt geen klap maar niks menselijks is mij vreemd zeg maar! ?
Lieve Simone, als je jezelf niet toestaat even te klagen dan maak je het voor jezelf alleen maar moeilijk. Ieder voelt zijn eigen leed het meest! natuurlijk komen er weer andere tijden: echt! maar daar heb je nu geen boodschap aan, je kunt niet veel en je wilt een heleboel. Dat frustreert. Ik wens je sterkte en voel wat je voelt! Liefs van Joke (ooit anderhalf met een been omhoog gezeten dus ik herken je probleem)
Oei anderhalf jaar! Dat is lang Joke! En je hebt gelijk. Het hoort er allemaal bij maar die frustratie went nooit denk ik
Dat er mensen zijn met ‘ergere’ ziektes, betekend niet dat je niet af en toe flink mag huilen om de situaties! Je voelt je machteloos en de frustratie loopt alleen maar op. Af en toe flink huilen mag best en kan ook opluchten. Succes meid, ik denk aan je! Liefs, Floortje
Dankjewel Floortje!
Een potje janken kan heerlijk opluchten en is ook niet zo verwonderlijk. Geeft ook helemaal niks dat je even wilt zwelgen in zelfmedelijden, lijkt mij heel normaal gezien hetgeen wat er gebeurd is. Het is moeilijk nu om maar te moeten wachten wat er met je lijf gebeurd en of alles straks weer normaal functioneert en je weer lekker je ding kunt doen. Ik denk aan je en wens je heel veel sterkte, kracht en positiviteit toe…een heel dikke kus en knuffel! x
Dankjewel mop. Ik ben normaal niet zo’n jankerd dus ik kan het echt frustrerend vinden soms. Maar ja, het is even niet anders geloof ik ?
Door deze situatie heb je natuurlijk alle tijd van de wereld om over je toestand na te denken en ik kan me voorstellen dat je daar niet altijd vrolijk van wordt. Je kan momenteel de dingen niet doen je wilt en je voelt je daarbij machteloos over je toekomst. Je had je de kerstdagen natuurlijk ook anders voorgesteld. Ik wens je dan ook heel veel sterkte toe en hopelijk weet je binnenkort meer over hoe en wat verder.
Dat hoop ik ook Mirjam! Dankjewel!