Ik ben best een stoere meid. Overdag lach ik veel, ondanks het feit dat ik niks kan. Ik maak grapjes met het bezoek, doe wat ik kan doen zelf en onderga zonder al te veel gemor mijn (nood)lot. Maar als iedereen weg is en ik alleen thuis ben of alleen met Tom dan komen de waterlanders maar al te vaak. Machteloze woede omdat ik niet de dingen kan doen die ik wil doen. Omdat ik – na het maken van vier foto’s – al merk dat ik net even teveel heb gedaan.

canstockphoto1357792Omdat het gewoon oneerlijk is dat ik nu hier aan bed ben gekluisterd. En begrijp me goed, ik weet heus dat er mensen zijn die het vele malen slechter hebben als ik. Die een ongeneeslijke ziekte onder de leden hebben, die nooit meer beter worden of nou ja, noem maar op. Dat weet ik. Dat realiseer ik me. En ik realiseer me ook dat het echt veel erger had af kunnen lopen. Een stukje meer opzij en wellicht had ik een dwarslaesie gehad of erger. Dat het zo maar gebeurd kan zijn, daar ben ik nu wel achter.

Maar het feit dat andere mensen het slechter hebben is gek genoeg weinig troostend. Want je vergelijkt het toch altijd met je eigen situatie. De voor- en na situatie zeg maar.

En ja die twee rottige enkels spelen me parten, maar wat ik er altijd vergeet bij te vertellen is dat ik ook nog een gekneusd rib heb en mijn knieeen (al nooit de beste) hebben ook een flinke klap gehad dus hoe die er aan toe zijn daar kom ik dan pas achter over een maand of wat. Dat ze pijn doen als ik mijn oefeningen braaf doe, dat voel ik wel.

En dus baal ik dan. En heb ik verdriet. Verdriet om de dingen die ik nu niet kan doen. Verdriet omdat ik de hele dag in dat k-bed moet zitten, verdriet omdat ik ook gewoon af en toe zelfmedelijden heb en verdriet omdat ik er nu al gek van wordt en ik moet nog tien keer zo lang. Ik ben tenslotte pas een week thuis en het ongeluk is pas twintig dagen geleden. 7 december 2015… De dag dat de toekomst veranderde… en niet in positieve zin.

 

Delen is fijn!