Geduld….
Geduld is nooit mijn sterkste kant geweest. Als ik iets wil, dan wil ik het meteen. Stilzitten? Ook best lekker op zijn tijd, maar dan wel ‘on my terms’.
En dan zit je ineens – een week inmiddels alweer – in het ziekenhuis. En wordt je geduld danig op de proef gesteld. Ten eerste duurde het al vier dagen na het ongeluk voor de operatie plaats kon vinden. Maar dat is dan nog tot daar aan toe. Je weet tenslotte dat niet alles aan de kant wordt geschoven omdat jij zo nodig je enkel(s) moet breken. Dus daar kun je mee leven.
Maar het zit hem meer in al die kleine dingen; moet je naar het toilet bijvoorbeeld. Ben je normaal gewend om op te springen en naar de badkamer te lopen, nu moet je wachten tot iemand op de bel reageert, je vertelt wat er aan de hand is, dan lopen ze weer weg om steek en matje te halen en schuiven die onder je billen. Je doet wat je doen moet, drukt weer op dat belletje en dan maar weer wachten tot er iemand is. En repeat.
Misschien nog wel de moeilijkste is het feit dat je moet wachten tot je weet waar je aan toe bent. Vrijdag geopereerd, natuurlijk vlak voor het weekend en vreemd genoeg hebben chirurgen ook wel eens een dag vrij. Dus zul je geduld moeten hebben voor iemand je komt vertellen wat er allemaal gebeurd is en wat dat betekent in de praktijk. Maar ook: hoe lang je nog geduld moet hebben voor je weer alles kunt wat je voorheen kon.
Geduld ook om erachter te komen of dat moment überhaupt ooit gaat komen, want hoe het herstel exact verloopt is van zoveel factoren afhankelijk daar gaat geen enkele arts zijn vingers aan branden. Dus moet je ook dáár geduld hebben.
Ik probeer het maar dag voor dag te bekijken want te ver heeft toch geen zin. Ik weet dat het lang gaat duren maar probeer me maar voor te houden dat het uiteindelijk ook weer goed komt.
En ondertussen ga ik heel hard werken aan het trainen van mijn geduld. Want geduld is tenslotte een schone zaak nietwaar?
Simone,
Ik leef met je mee. En als je gek wordt of iets nodig hebt als niemand in de buurt is, weet dat ik er ben, met sleutel en al.
Beter een goeie buur dan een verre vriend.
Groetjes!
Ah dankjewel Erica! Super! 🙂
Lieve Simoon, mijn voormalige longarts zei ooit tegen mij: ‘A patient has to have patience’. Een vette dooddoener natuurlijk maar hij had een punt.
Ik hoop voor je dat je sneller hersteld dan voorspeld.
xx
He Tessa!!! God ja daar had de beste man zeker wel een punt inderdaad! Ik ga mijn uiterste best doen voor een spoedig herstel
Great piece Simone. So true that suddenly when something like this happens, you suddenly have to draw on (or develop!) reserves of patience that you never knew you had! And as you say, although it is a huge thing for you, it is just another day at work for the doctors and nurses. How I hated ringing that bell and waiting for the nurse to come when I needed the loo… Aaargh! And the uncertainty of how I would heal… But at least once the healing starts, things are far more in your control to determine the outcome by how you treat your body. Thinking of you all the time and holding thumbs for a smooth trip home today xx
That is so true Jeanne! Of course for us it’s the biggest event of the year but pretty sure all patients feel the same way about their situation. Totally get that. But still.. All that waiting! ?
Hi Simone,
Ik volg je blog (simoneskitchen) al langere tijd en vind het erg leuk je verhalen te volgen.
Ik ben 2 maanden geleden geopereerd aan mijn enkel, dus de training geduld komt me bekend voor 😉
Wat mij erg hielp is je te realiseren dat het vanaf nu elke dag beter gaat. Elke dag wordt de pijn (ietsje) minder, elke dag kun je meer en voel je je beter.
Bekijk het van dag tot dag en dan komt het vast goed! Heel veel sterkte en succes met je herstel!
Ps. Ik kookte terwijl ik op het aanrecht zat met mijn (gipsen) been omhoog, misschien is dat voor jou ook een optie als je terug bent uit het ziekenhuis
Dankjewel Eef! Het lullige is dat ik twee gebroken enkels heb natuurlijk dus ik weet niet of ik op het aanrecht kan zitten maar ga het gewoon proberen. Wie niet waagt wie niet wint toch? Ik merk nu al hoor dat het elke dag een klein beetje beter gaat en probeer vooral niet teveel gefrustreerd te raken ?
Oh Simone, wat vreselijk. Ik wens je echt superveel moed en heel veel succes met het herstel. Hopelijk kan je snel weer rechtspringen en alles zelf doen. Al is dat misschien wat minder vlot dan anders: het zou toch al deugd doen. Dikke knuffels uit België…
Dankjewel Annelies! Ja minder vlot maakt me
Nog niet eens zoveel uit. Als ik maar weer wat mag doennnn ?