20050122 20050122 076ZW

Vandaag nemen we officieel afscheid van je. Officieel want eigenlijk hadden we al jaren eerder afscheid genomen. Een modeldochter was ik nooit. Altijd dwars, altijd anders.

Toch was je ook trots. Trots dat ik fotograaf werd, al zei je dat nooit met zoveel woorden. Trots dat ik toch nog wat van mijn leven had weten te maken. Ondanks het feit dat ik het type ‘ twaalf ambachten, dertien ongelukken’ was.

Ik was het zwarte schaap van de familie, wilde altijd wat anders. Deed altijd wat anders dan de norm. Had foute vriendjes en vriendinnen. Wilde de wereld ontdekken op mijn eigen tempo en niet dat van jou en mams. En dat botste. Vaak en hard.

En nee ik was er nooit. Ook niet toen jullie hulpbehoevend waren en in een tehuis zaten. Ook toen liet ik het afweten. Want die band die we ooit hadden, was er al lang niet meer. Ik wist niet wat ik moest zeggen als ik langskwam. En dus kwam ik maar niet. En misschien had ik me daar nu schuldig om moeten voelen, maar dat is niet zo. Ik heb van je gehouden. Op mijn manier.

Ik was trots dat je mijn vader was. Op mijn manier. Net als jij vast trots bent geweest dat ik je dochter was. Op jouw manier. In veel opzichten leken we op elkaar. Allebei koppig. Allebei niet zo snel bereid om ongelijk toe te geven.

En dan ineens is het voorbij. Heb je het opgegeven en nemen we afscheid van je. En denk ik terug aan de mooie momenten. De hardloopsessies bij de GAC op zaterdagochtend. Jaren geleden. Maar dat waren wel de momenten dat we samen lol hadden. De momenten dat ik met trots aan iedereen vertelde dat jij mijn vader was. De momenten die ik graag wil onthouden. Je nieuwsgierigheid, je interesse, je intellect.

Spreken op je uitvaart doe ik niet. Ik doe het op mijn manier. Zoals altijd…

Dag lieve pap.

Delen is fijn!