Headhunters trail en de overgewaardeerde homestay

We waren al opgewonden over onze twee dagen durende hike door het Gunung Mulu National Park wat uiteindelijk zou eindigen in een heuse homestay bij de Iban, de traditionele mensen uit Maleisisch Borneo. En – wat een mazzel – ons verblijf zou ook nog eens samen vallen met Hari Gawai, het oogstfeest. Perfecte timing. Dachten we…

We zouden beginnen met een boot te nemen tot aan het punt waar onze hike zou beginnen. Onze slaapplek voor de nacht was camp 5 en het was ongeveer 9 kilometer lopen. Het terrein was redelijk plat dus makkelijk om te lopen. We hadden te horen gekregen dat het een heel droog seizoen was en dat de kans dat het water te laag zou zijn voor de boot aanwezig was. We waren voorbereid. Alles was verpakt in plastic tassen, we hadden onze Teva’s aan en onze schoenen in droge zakken om ervoor te zorgen dat ze dat ook bleven. De eerste keer dat we uit de boot moesten springen en door het water moesten ploeteren was leuk. De tweede keer was het ook nog wel grappig, maar al heel snel werd het in- en uit de boot springen, zeiknat worden, boot vlot duwen en er weer inklimmen gewoon hard werk.

We deden het alsnog best goed en we kregen het voor elkaar om qua tijd redelijk op schema te blijven. Dat was belangrijk want we wilden natuurlijk niet midden in de nacht door de jungle ploeteren.

De rest van de trip duurde ongeveer 2,5 uur voor de 9 kilometer lopen die er over bleven dus dat ging redelijk goed en we kwamen op tijd aan op Camp 5. Heel erg basic maar wat een mooie plek!

Geen douche in de verre omgeving te bekennen dus we namen een bad in de ijskoude rivier en voelden ons onmiddelijk als herboren. Onze dragers hadden al het eten meegenomen om ter plekke te koken, want in Camp 5 is verder helemaal niks, maar wel een keuken om iets te bereiden.

Slapen was op een houten vlonder waar we onze matten neer konden leggen en onze muskieten netten op konden hangen. We wasten wat van onze kleding en hingen dat op te drogen in de hoop dat het de volgende droog zou zijn.

Ik sliep redelijk goed ondanks een mega grote bidsprinkhaan die op mijn hoofd landde en me deed gillen als een speenvarken (nou ja, een beetje toch wel…) en het feit dat we een vrouw in de groep hadden die zo hard snurkte dat zelfs de mannen klaagden.

De volgende morgen ging de toch weer door voor een extra vier uur en om eerlijk te zijn was het niet de meest interessante wandeling. Ik vind toch al dat jungletochten net zo overgewaardeerd worden als een homestay, maar meer daarover later. Het plan was om bij de Iban aan te komen rond het middaguur zodat we nog konden zien hoe ze in het kamp zelf leefden. Wat ons niet was verteld was dat na die vier uur durende toch er nog een 45 minuten durende boottocht naar de lunchplek op het programma stond. Lunch en dan nog eens een extra drie uur durende boottocht naar de Iban! Het was natuurlijk niemand’s schuld dat het water zo laag was maar dat betekende wel dat we tegen het vallen van de avond pas aankwamen bij de Iban. Plus het was weer een hoop in en uit boten springen dus tegen de tijd dat we aankwamen waren we redelijk bekaf. En dan hebben we het nog maar even niet over die paar mensen in onze boot die meenden dat ze niet uit de boot konden springen want dan zouden ze uitglijden op de rotsen. Ja duh… wat denk je dat wij hadden?? Maar goed, het betekende wel meer werk voor ons en het was dus tegen zes uur ’s avonds eer we arriveerden bij de Iban longhouse.

Ik had me voorheen niet gerealiseerd dat een ‘longhouse’ dus letterlijk een lang huis betekent. We werden verwelkomt door de chief die ons een glas tuak (rijstwijn) liet drinken. Elke gast die bij de Iban bleef slapen moest slapen in het huis van de chief. En dat betekende dus letterlijk slapen in zijn huis. Dus in die zin was het zeker de meest authentieke homestay die ik heb meegemaakt. Je kwam eerst binnen in een soort van woonkamer, vervolgens een soort van hok waar wij moesten slapen en dat kwam dan weer uit op de keuken. We waren allemaal doorweekt en vies, dus we wilden eerst droge kleren aantrekken en dat was meteen de lokale bezienswaardigheid. Alle kinderen van het dorp stonden om ons heen zo ongeveer. Hoezo preuts? Dan hadden we er nu nog gestaan… 🙂

We waren nog geen tien minuten binnen of we werden geroepen voor een rituele slachting van de biggetjes. Niet echt mijn favoriete onderdeel om naar te kijken en het gegil van de biggen ging echt door merg en been, maar goed het is wel hoe de mensen hier leven. Blijkbaar doen ze dit eens per jaar om de geesten tevreden te houden. Ik liep weg nadat ze waren begonnen want ik hoefde het niet echt te zien, maar kon het wel nog steed horen!

Er werd ons een aantal dingen uitgelegd door onze gids over de Iban, onder andere het feit dat als een jongen en een meisje samen slapen (en dat gebeurd in dezelfde kamer waar pa en ma ook slapen in de meeste gevallen) en ze hebben drie keer sex gehad dan moeten ze trouwen. Tijdens de briefing – die in onze ‘slaapkamer’ was – renden er een aantal mega kakkerlakken langs ons heen, dus het leek een goed idee om de muskietennetten maar op te hangen.

Er werd ons ook verteld dat als de chief ons iets te drinken aanbood, dat we dan ook moesten drinken. Iets niet opeten of niet opdrinken zou onbeleefd zijn, maar als je drinkt wat die lui de hele dag drinken, dan ben je in een half uur dronken.

Na de briefing was het diner en je raadt het al natuurlijk, met varken. En ik weet wel dat het suf is en zo, maar ik kon op dat moment echt niet een stuk varkensvlees eten. En het zag er ook niet uit. Dus ik at iets wat op spinazie moest lijken. Na het diner moesten we naar ‘buiten’ en overal waar we kwamen moesten we drinken. Dat hele drank gebeuren is niet echt mijn ding en om eerlijk te zijn was het misschien leuker geweest als niet iedereen stomdronken was, alhoewel we ook kregen te horen dat het de norm is in plaats van de uitzondering bij de Iban.

De nacht was zeker niet de beste nacht die ik ook heb gehad, want ik heb geen oog dicht gedaan. het feest ging door tot 4 uur in de ochtend. We hadden de hele nacht dronken lui die door onze slaapkamer heen stommelden en ergens in de keuken aan het kotsen waren. En daar kwam nog eens bij dat als je naar het toilet moest, dan moest je letterlijk over de slapende familie heen stappen. De wc was namelijk aan de andere kant van hun ‘slaapkamer’. Iedereen lag zo ongeveer op en onder elkaar gestapeld. Dat iemand zo kan slapen is mij een raadsel.

Elke keer als ik bijna in slaap viel, gebeurde er weer wat en ik was echt blij dat de wekker af ging om vier uur aangezien we de boot heel heel vroeg moesten hebben. Onze gids werd geacht om ons wakker te maken maar hij lag nog steeds in een coma op de keukentafel samen met de bootsman. Toen we uiteindelijk naar de boten liepen in het pikkedonker zagen we letterlijk overal en nergens mensen liggen. Waarschijnlijk gewoon stomdronken neergevallen en blijven liggen.

Dus voor onze allereerste ervaring met een homestay denk ik dat ik wel kan zeggen dat het authentiek was maar het slapen bij een stel idiote dronkenlappen is niet meteen mijn idee van een leuke tijd… Noem me ouderwets. We hebben sinds die tijd een aantal meer homestays gehad, welke beter georganiseerd waren en met redelijk normale mensen maar in alle situaties voelde het toch niet als een ‘echte’ homestay. Wat dat dan ook mag betekenen.

Ik zou zeker geen homestay bij de Iban aanraden!

 

Bewaren